مجید صالحی - مشاور در بتن سبک، مدیر واحد خدمات مهندسی شرکت سبک سازان شرق

بتن هوادار اتوکلاو شده ( AAC ) محصول دهه های ابتدایی قرن بیستم است که دوران باروری و تکامل آن طی سه مرحله،تا پس از جنگ جهانی دوّم و سپس تا دهه 1990 و نهایتاً تا حال حاضر با سرعت در حال طی شدن است. این نوع بتن سبک یک مصالح ساختمانی با مشخصات مطلوب است که از یک طرف از موّاد ساده معدنی و یا حتّی مواد باطله و مزاحم سایر صنایع استفاده نموده و مصرف انرژی در متر مکعب تولید در قیاس با تولیدات مشابه پایینتر می باشد. و از طرف دیگر با دارا بودن ضریب انتقال حرارت منحصر به فرد نسبت به سایر محصولات متداول از کاندیداهای اصلی ساختمان سازی پایدار Sustainable Construction در اتحادیه اروپا شناخته شده است و برنامه ریزی کشورهای عضو قاره سبز برای تولید و کاربرد آن به عنوان مصالح ساختمانی تا دستیابی به هدف ساختمان با انرژی نزدیک به صفر در سال 2020 می باشد. موج سوّم رشد تولید و ترویج کاربرد محصول از سال 1992 تا کنون در زمینه های تحقیقاتی وعلمی نیز قابل توجّه بوده است به طوریکه طی این دوره سه کنفرانس بزرگ بین المللی با موضوع انحصاری AAC با ارائه دست کم 200 مقاله و پوستر چاپ شده برگزار شده است در حالیکه تا قبل از آن فقط 2 کنفرانس بین المللی برگزار شده بود. تنوع فناوریهای تولید در اروپا طی 70 سال گذشته آغاز شده و بیشتر آنها و انواع قدیمیتر آن در کشور چین از سال 2000 کپی برداری شده و به کشورهای در حال توسعه مثل ایران صادر شده است. ایران در اواخر دهه 1350 جزء اولین کشورهای خاور میانه در وارد کردن فناوری و ماشین آلات از اروپا بوده است. موج جدید رویکرد صنعتگران ایرانی از ابتدای دهه 1380 با تکنولوژی های چین و آلمان بوده است. پیش بینی می شود طی دو سال آینده مرز ظرفیت عملی تولید که در حال حاضر 5/0 میلیون متر مکعب می باشد به دو برابر افزایش یابد. علی رغم رشد روز افزون رو آوری به این محصول دو موضوع مهم تامین موّاد اولیه با کیفیت مطلوب و فرهنگ اجرای صحیح محصول در ساختمان سازی مورد غفلت صنعتگران و کاربران قرار گرفته است. این بی توجهی ممکن است باعث نگرانی های بزرگی در توسعه AAC در آینده این صنعت در ایران باشد.

بتن هوادار اتوکلاو شده، بتن سبک، مصالح سبک ساختمانی، چشم انداز تولید، توسعه پایدار