محمد دارند - استادیار گروه آب وهواشناسی دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه کردستان، ایران

برای این پژوهش از داده های ماهانه شبکه ای نم ویژه و نم نسبی مرکز اروپایی پیش بینی های میان مدت جوی طی بازه زمانی ۱/۱۹۷۹ تا ۱۲/۲۰۱۳ بهره گرفته شد. به کمک روش ناپارامتریک من کندال، معناداری روند مقادیر نم ویژه و نم نسبی برای هریک از یاخته های مکانی در ۹ تراز مختلف جوی در سطح اطمینان ۹۵ درصد آزموده شد. از تخمین زن شیب سن برای برآورد مقدار تغییرات کمک گرفته شد. یافته ها نشان داد اگرچه روند دو سنجه رطوبتی جو در کرانه های ساحلی دریاهای جنوب (خلیج فارس و دریای عمان) و جنوب غرب دریای خزر مثبت است، بر روی اغلب گستره ایران زمین از مقدار رطوبت جوی و نم نسبی کاسته شده است. به لحاظ مکانی، بیشترین مقدار تغییرات کاهشی در هر دو سنجه رطوبتی جو در گستره مکانی بین مدارهای ۳۴ تا ۳۶ درجه عرض شمالی ایران رخنمود داشته است. همچنین، نیمرخ عمودی روند بیان کننده آن است که در لایه پایین وردسپهر، مقادیر نم ویژه و نم نسبی پهنه ایران زمین بیشترین مقدار کاهشی را داشته است. سری زمانی استانداردشده میانگین پهنه ای بیان کننده آن است که به لحاظ زمانی از سال ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۸، نا هنجاری مقادیر نم ویژه و نم نسبی جو مثبت بوده است؛ در حالی که از سال ۱۹۹۹ تا پایان دوره آماری، نا هنجاری دو سنجه رطوبتی منفی بوده است.  

ایران, داده های شبکه ای, رطوبت جو, وردایی زمانی- مکانی