ظهیر علی مرادی - دکتری مدیریت دولتی موسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه ریزی، ایران
علی جهانگیری - استادیار گروه مدیریت دولتی موسسه عالی آموزش و پژوهش مدیریت و برنامه ریزی، ایران.
علیرضا علوی تبار - استادیار گروه مدیریت محیط زیست و توسعه پایدار دانشگاه محیط زیست، ایران.

اجرای سیاست های تمرکززدایی در سطح استان­های جمهوری اسلامی ایران با موفقیت همراه نبوده است. هدف این پژوهش شناسایی عواملی است که از تمرکززدایی استان­ها جلوگیری می­کند؛ لذا تحقق خودگردانی محلی به عنوان نقطه هدف تمرکززدایی در سطح استان­های کشور در نظر گرفته شده است. به دلیل موقعیت ژئوپلیتیک، توسعه نامتوازن و تنوع قومی و مذهبی ج.ا.ایران، این پژوهش با استفاده از روش آمیخته انجام پذیرفت. پس از مطالعه پیشینه پژوهشی، در مرحله اول با ۱۶ خبره مصاحبه نیمه ساختاریافته انجام شد. با تحلیل نتایج مصاحبه­ها از طریق روش تحلیل محتوا، هفت عامل بازدارنده خودگردانی استان­ها «زوال نخبگی»، «تضاد سیاسی»، «ناتوانی شهروندی»، «تحریک پذیری اقوام»، «توسعه نامتوازن استان­ها»، «تهدیدات امنیتی بین­المللی» و «تهدیدات امنیتی داخلی» از ۱۷ مقوله، ۱۰۵ مفهوم و ۴۳۰ کد اولیه استخراج شدند. به منظور افزایش اعتبار عوامل استخراج شده، تاثیر عوامل بازدارنده بر خودگردانی محلی استان­ها، با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری مورد آزمون قرار گرفت.  

توسعه, تمرکززدایی, حکومت محلی, حکومت خودگردان محلی