گذار برخی عناصر زیبایی شناختی دیوان شمس در ترجمه ی فرانسوی اوا دو ویتره میروویچ

زیبایی شناسی به مطالعه شعر در دو بخش، روساخت، یعنی زبان و موسیﻘی آن، و زیر ساخت، یعنی محتوا و اندیشه پنهان در کلام، می پردازد. غزلیات شمس تبریزی، نمونه ی بارز شعر حماسی عرفانی اند که از آرایه های ادبی، موسیقی و عناصر زیبایی زیرساختی و روساختی قوی برخوردارند. مولوی در دیوان شمس به وفور از آهنگ حاصل از چینش های متفاوت مصوت ها، عناصر روساخت زیبایی شعر، برای القاء معانی و هیجانات عرفانی خود استفاده می کند. در این مقاله، انتقال عناصر زیبایی شناختی را در ترجمه فرانسوی اوا دو ویتره میروویچ با سبک شناسی وینه و داربلنه بررسی کرده ایم و نشان داده ایم که وام گیری، گرته برداری، ترجمه واژه به واژه، تغییر صورت، تغییر بیان، معادل یابی و همانندسازی هر کدام بشکلی در گذار زیبایی شعر مولانا به زبان فرانسه نقش ایفا کرده اند. عناصر زیبایی شناختی شعر مولانا در ترجمه میروویچ گذاری دشوار به «زبان فرهنگ» فرانسه داشته اند. این عناصر نهایتا شکل و قالبی متفاوت و البته گاه دلنشین یافته اند، که به توانش زبان شناختی مترجم، و «تراوایی» زبان فرانسه نسبت به عناصر زبانی فرهنگی شعر فارسی و عروض خاص آن مربوط می شود. افق زبانی ترجمه میروویچ، متفاوت از افق زیبایی شناختی شعر مولانا، ازتعامل زبان فرهنگ های مقصد و مبدا در نزد مترجم شکل گرفته است که ویژگی خاص خود را به عنوان یک اثر مستقل ادبی داراست.

Keywords:

دیوان شمس , زیبایی شناسی , سبک شناسی تطبیقی , میروویچ , ترجمه