ارزیابی تاب آوری انسانی در بافت های ناکارآمد شهری (مورد مطالعه: بافت ناکارآمد شهر سنندج )
عنوان مقاله: ارزیابی تاب آوری انسانی در بافت های ناکارآمد شهری (مورد مطالعه: بافت ناکارآمد شهر سنندج )
شناسه ملی مقاله: JR_JGRD-18-1_003
منتشر شده در در سال 1399
شناسه ملی مقاله: JR_JGRD-18-1_003
منتشر شده در در سال 1399
مشخصات نویسندگان مقاله:
شایسته عباسی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
اصغر ضرابی - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
ابوالفضل مشکینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
شایسته عباسی - دانشجوی دکتری جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
اصغر ضرابی - استاد جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
ابوالفضل مشکینی - استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه تربیت مدرس، تهران، ایران
اهداف: هدف این پژوهش، سنجش میزان تابآوری سکونتگاههای ناکارآمد شهر سنندج در ابعاد انسانی (اجتماعی- فرهنگی، اقتصادی و نهادی- مدیریتی) است. روش: روش پژوهش، توصیفی- تحلیلی و نوع مقاله پژوهشی- مطالعه موردی است و از نظر شیوه دریافت اطلاعات، در حوزه مطالعات کتابخانهای- میدانی قرار دارد. برای استخراج شاخصها از مطالعات کتابخانهای داخلی و خارجی استفاده شد و شاخصهای ابعاد مختلف جهت تعیین میزان اهمیت در اختیار ۳۰ نفر از کارشناسان در رشتههای مختلف قرار گرفت. برای سنجش میزان تابآوری در سطح محدوده، دادههای پرسشنامه خانوار در نرم افزار SPSS وارد و با استفاده از آزمون تی تک نمونهای میزان تابآوری استخراج شد. جهت تحلیل عوامل تابآوری انسانی از مدل معادلات ساختاری در نرمافزار لیزرل استفاده شده است. به منظور تبیین میزان اختلاف میانگین تابآوری در گونههای بافت ناکارآمد از آزمون تحلیل واریانس استفاده شد و در نهایت، گونههای بافت با استفاده از آزمون دانکن طبقهبندی شدند. یافتهها/ نتایج: یافتهها حاکی از آن است که میزان تابآوری در محدوده ۱۶/۳ بوده، با توجه به اینکه از میانگین ۵۰/۳ کمتر است، میتوان گفت محدوده بافت ناکارآمد، تابآور نیست. از لحاظ ابعاد مورد بررسی، بعد اجتماعی- فرهنگی با ۶۴/۳ از متوسط ۵۰/۳ بالاتر بوده و نسبتا تابآور میباشد. کمترین میزان تابآوری با ۷۵/۲ مربوط به بعد اقتصادی و پس از آن بعد مدیریتی با ۰۹/۳ بوده است. همچنین بین گونههای مختلف بافت ناکارآمد از لحاظ تابآوری انسانی اختلاف معناداری وجود دارد. به لحاظ مجموعه شاخصهای انسانی، بافت با پیشینه روستایی و سکونتگاههای غیررسمی در گروه اول و بافت ناکارآمد میانی و بافت تاریخی در گروه دوم طبقهبندی میشوند. نتیجهگیری: نتایج به دست آمده نشان میدهد تابآوری بافت ناکارآمد سنندج در شرایط نامناسبی قرار دارد. با توجه به پایین بودن سطح تابآوری ابعاد اقتصادی و مدیریتی و اهمیت آنها در تابآوری محدوده، باید تلاش لازم در زمینه ارتقاء این شاخصها لحاظ شود. سکونتگاههای غیررسمی و بافتهای با پیشینه روستایی وضعیت نامناسبتری نسبت به سایر محدودههای بافت ناکارآمد دارند.
کلمات کلیدی: تاب آوری انسانی, بافت های ناکارآمد, شهر سنندج
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1351127/