مجتبی خوش رنگ - دکترای علوم قرآن و حدیث، مدرس حوزه و دانشگاه شیراز، ایران
علی محمد میرجلیلی - استاد الهیات و معارف اسلامی ، دانشگاه آیت الله حائری میبد، گروه علوم قرآن و حدیث، یزد، ایران
محمدمهدی شاهمرادی فریدونی - استادیار علوم قرآن و حدیث، دانشگاه مازندران، گروه علوم قرآن و حدیث، بابلسر، ایران

قرآن کریم دامن انبیاء را از ارتکاب به گناه مبری می داند. اما برخی از آیات قرآن ظاهرا بر ارتکابگناه توسط برخی انبیاء الاهی دلالت دارد. از ای نرو حضرات معصومین (ع)، متکلمان و مفسرانبه پاسخ گویی به شبهات پیرامون این موضوع پرداخت هاند به نظر می رسد معیارهای ارائه شده درتوجیه شبهات عصمت انبیاء توسط برخی از اندیشمندان مسلمان جامع و دقیق نیست، و برآمدهاز نگاه محدود و وابسته به گرای شهای کلامی آن ها است. هدف مقاله حاضر نقد و بررسی آراءدانشمندان مسلمان درخصوص اثبات عصمت انبیاء بوده است. پرسش پژوهش حاضر این استکه: روش منطقی در تفسیر آیات عصمت انبیاء و پاسخ به شبهات پیرامون آن چیست؟مقاله حاضر با روش توصیفی تحلیلی تهیه شده است. داده های پژوهش از منابع تفسیری وکتا بهای مرتبط با هدف مقاله، جمع آوری و مورد نقدو بررسی قرار گرفت. یافته ها نشان می دهدکه ازجمله معیارها در اثبات عصمت انبیاء (ع) بر آمده از آیات قرآن عبارتند از: ادله عقلی در اثباتعصمت انبیاء، ادله نقلی، در نظر گرفتن فضای نزول آیه، تمییز تفسیر از تاویل، تطبیق اقوالتفسیری با مواردی چون وقایع قطعی تاریخی، سیره و صفات و شئون انبیاء، توجه به علم لغت،اصول لفظیه، و سرانجام فصاحت و بلاغت قرآن.

روش شناسی، قرآن، پیامبران، عصمت، ادله کلامی