علی قنواتی - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران
امیرحسین منصوری نوری - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران
مسعود زین العابدین - دانشجوی دکتری فلسفه و کلام اسلامی دانشگاه شهید رجایی، تهران، ایران
عین اله خادمی - استاد فلسفه و کلام اسلامی، دانشگاه شهید رجایی، گروه الاهیات و معارف اسلامی، تهران، ایران

قرآن کریم از یک سو پیروانش را به خودشناسی فراخوانده و از سوی دیگر خروجی ایمان وعمل صالح را حیات طیبه معرفی فرموده است. هدف این پژوهش، بررسی نقش خودشناسیو حیات طیبه در معنابخشی به زندگی است. بنابراین، پرسش اصلی پژوهش این است که: ازدیدگاه علامه طباطبایی، و با تا کید بر تفسیر المیزان، خودشناسی و حیات طیبه چه نقشی درمعنابخشی به زندگی ایفا می کنند.از آن جا که معنای زندگی در سنت اسامی بر پایه قرب به خدا تعریف می شود، در اینپژوهش با نگاهی کارکردگرایانه، به تحلیل خودشناسی و اثر آن بر معنای زندگی پرداخته شدهاست. بررسی ها نشان داد که خودشناسی آثاری را در پی خواهد داشت، و این آثار عبارتند از:آگاهی بر نقایص نفس، تهذیب و اصلاح نفس، مواظبت بر نفس، رهایی از زندگی انفعالی، عالم را در محضر خدا دیدن، رسیدن به خدا و فنا، این خودآ گاهی می تواند به حیات طیبه منتهی شود که نتیجه آن همراهی ایمان و عمل صالح، تقارن حیات دنیوی با قناعت و رضای الاهی،هم سویی با قانون الاهی طبیعت و عدم انحراف مومن از عدل و انصاف در زندگی است. خروجیاین خودآ گاهی و حیات طیبه وصول به مراتب پیشرفته قرب به خدا و معنادارشدن زندگی درهمه ابعاد آن خواهد بود.

معناداری زندگی، طباطبایی، المیزان، قرآن، خودشناسی، حیات طیبه