جیهاد شکری رشید - دانشیار دانشگاه صلاح الدین، اربیل، عراق

یکی از معیارهای نظریه آبراهام مزلو، مساله محوری است که در میان چهره های برجسته ادبی،فردوسی شخصیتی مساله مدار به شمار می رود. بنا به باور مزلو خودشکوفایان مسئله مدارهستند تا خودمدار و در کل توجه زیادی به خودشان ندارند و احساس می کنند ک ه در زندگیخود ماموریتی دارند . چنانچه فردوسی رسالت بزرگی در زندگی داشت که نیروی اصلی اش رابرای تحقق آن صرف کرد و خواسته های خود را فدای هدفی بزرگ تر می کند که مایهپرافتخار جامعه و افراد آن حتی برای نسل بعد از آن شده است. نگارنده در این پژوهش سعیبر آن دا رد تا با روش تطبیقی - تحلیلی یکی از مهمترین شاخصه های نظریه خودشکوفاییمزلو یعنی مساله مداری را در شخصیت فردوسی بسنجد و به مهم ترین مس اله هایی که دراندیشه و شخصیت شاعر نمود دارد در معرض دید خواننده قرار دهد تا از این طریق نشان دادهشود که فردوسی را می توان در قالب نظریه آبراهام مزلو، فردی خودشکوفا و در عین حال،مساله محور به شمار آورد و نتیجه ای که از این تطبیق به دست می آید، می تواند ادلهمحکمی جهت نشان دادن خودشکوفایی و برجستگی شخصیت فردوسی باشد.

آبراهام مزلو، فردوسی، شاهنامه، خودشکوفا، مساله مداری