زهرا منصوری هرسینی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی
مهدی محمدی - استادیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه پیام نور، ایران

سنت خنیاگری و نوازندگی در ایران، پیشینه ای کهن دارد و پیش از ورود اسلام به ایران، نشانه های زیادی در دست است که خود حاکی از اهمیت آن در فرهنگ ایرانی بوده است. اصولا هنر موسیقی در نقل روایات شفایی و داستان های ملی تاثیر به سزایی داشته است. در جامعه ی ایرانی با وجود مخالفتی که از طرف شریعت با نوازدگی و خنیاگری صورت می پذیرفت، موسیقی ایرانی با اشکال متفاوت و پرده های گوناگون خود به حیات خود ادامه داده است که این امر معلول علل گوناگونی است که مورد پژوهش ما می باشد. در این مقاله نخست به بررسی زمینه های فرهنگی و اجتماعی توجه ایرانیان به هنر موسیقی پرداخته ایم؛ آن گاه به بارزترین تاثیراتی که این هنر ودر مجموع سنت نوازندگی، در فکر واندیشه ی حافظ داشته به طوری که آن را در غزل خود انعکاس داده، اشاره کرده ایم. نتایج پژوهش نشان می دهد که حافظ از موسیقی برای بیان اندیشه های خیامی، ملامتی، طنز و ... استفاده کرده است.

سنت خنیاگری، ایران باستان، شعر غنایی، شعر عرفانی