مینو کیومرثی - دانشجوی کارشناسی ارشد، گروه نقاشی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران

یکی از مهم ترین اهداف نیز، همواره خلق خواسته هایی است که ممکن است در آینده محقق شوند. تاریخ همه ی اشکال هنری نشانگر دوره های بحرانی است که در آن یک شکل هنری در جست و جوی تاثیراتی است که تنها با دگرگونی استاندارد تکنیکی به دست می آید. عدم تعدل و خامی های هنری که به ویژه در همان دوره های افول و پس از آن پدیدار می شود، در حقیقت از هسته ی غنی ترین انرژی های تاریخی آن بر می خیزد. در سال های اخیر، چنین خشونت هایی در دادائیسم به وقوع پیوست و اکنون نیروی محرک آن قابل شناسایی است؛ دادائیسم کوشید با معناهای تصویری و لفظی، همان تاثیراتی را ایجاد کند که امروزه مخاطبان از فیلم انتظار دارند، خلق هرگونه انتظارات پیشتاز اساسا نو در پی هدف خود می رود. دادائیسم این کار را تاجایی پیش برد که ارزش های بارز در مورد فیلم را، که بسیار ضروری و در جست و جوی بلندپروازی های نیرومندی است، فدا کرد. البته دادائیسم، آن گونه که اشاره خواهد شد، از چنین مقاصدی آگاهی نداشت. دادائیست ها به ارزش فروش آثارشان اهمیت بیسار کمی می دادند و بیشتر بر ارزش استفاده از آن تامل داشتند. (بنیامین، ۱۳۸۰، ۱۶۳). به طور مشخص نمی توانیم یک ویژگی خاص برای دادا در نظر بگیریم؛ زیرا آثار فردی زیادی در این جریان هنری ظهور یافتند. جنبش های هنری پیش از آن علی رغم نفی برخی از جوانب هنر پیش از خود، همگی تلاش داشتند تا اثر موزه ای خلق کنند، در حالی که دادائیسم برخلاف تمامی تناقضات درونی اش، حقیقتا قصد نداشت تا اثری ماندگار خلق کند. (رحیمی، ۱۳۸۸، ۱۰۸) دادا، جنبشی اعتراضی بود که در زوریخ توسط چند شاعر و نقاش در سال ۱۹۱۶ غاز شد. این مکتب که زائیده نومیدی و اضطراب و هرج و مرج ناشی از جنگ بود، به ثبات و دوام هیچ امری اعتقاد نداشت و علیه تمامی مکاتب و سبک های ادبی و هنری گذشته شورید. به این ترتیب، جریان فلسفی استهزارآمیزی بود که برای اعتراض به وضع زندگی دوره جنگ و پس از آن و خلاصه برای مثابله با گردانندگان پر مدعای ادبیات به وجود آمده بود.

دادائیست ها، اصالت اثر هنری، بازتولید مکانیکی