محمدمهدی اسماعیل زاده - دانش آموخته حوزه علمیه

هرگاه جنایتی بر تمامیت جسمانی شخصی وارد شود و این صدمات به مرور زمان به نفس، اعضاء اعم ازداخلی یا خارجی شخص گسترش پیدا کند و حسب مورد موجب فوت، قطع عضو، جراحتی بزرگ تر و یاحتی زوال یا نقصان منفعتی در شخص شود؛ سراجت جنایات تحقق یافته است؛ از لحاظ حقوقی «سرایت»یک «سبب» و یا «عامل» برای ایجاد نتیجه ای، غیر از نتیجه جنایت اولیه است. نتیجه ناشی از سرایت جنایتاولیه می تواند هر نوع آسیبی از صدمه به اعضاء مجنی علیه گرفته تا تشدید جراحات و حتی فوت مجنیعلیه را شامل شود؛ تداخل دیه صدمه وارده بر عضو و یا منفعت در دیه نفس در صورتی است که مجنیعلیه در اثر سرایت همان صدمه یا صدمات فوت کرده باشد. یعنی مرگ مستند به همان صدمه یا صدماتیباشد که موجب زوال منفعت شده است و سرایت در اثر جنایت جداگانه ای نباشد؛ زیرا در صورتی کهمرگ در اثر سرایت جنایت جداگانه ای باشد و سرایت دیگر صدمات وارده تاثیر در مرگ نداشته باشند،دیه صدماتی که به نفس سرایت کرده در دیه صدماتی که تاثیری در مرگ نداشته اند تداخل نمی کند بلکهحکمی که در اینجا ثابت می شود، عبارت است از دیه نفس به علاوه دیه نتیجه ی سرایت صدمات واردهغیرموثر در مرگ است؛ نگارنده در این مقاله با روش تحلیلی؛ توصیفی به واکاوی موضوع سرایت ناشی ازجنایات غیرعمدی به نفس مطابق نظر فقهای امامیه و همچنین مواد قانون مجازات اسلامی مصوب سال۱۳۹۲ پرداخته است.

سرایت جنایت، تداخل قصاص، تداخل دیات، رابطه سببیت، جنایات غیرعمدی