رضا نایبی

مشارکت در انجام امور، باید در همه عرصه های زندگی بشر وجود داشته باشد، چرا که انسان به طور ذاتی جویای مشارکت است و خداوند در نهاد او، تفکر شورایی و انجام کار از طریق مشارکت و همکاری را به ودیعه گذاشته است. به همین سبب همه پیامبران و ادیان الهی به آن تاکید نموده اند. به همین علت در قرآن مجید نیز انسان ها به کرات به همکاری و مشورت و کارهای گروهی دعوت شده اند. (سوره آل عمران، آیه ۱۵۹ و سوره شورا، آیه ۲۸). در قرن ۱۹ و بخصوص پس از اتمام جنگ اول جهانی، بشر به این نکته پی برد که در جهان و بدون تعامل و همگامی با گروه های مردم قادر به زندگی کردن نیست. بنابراین در این راستا و به منظور بهره گیری از یک قدرت فکری نیرومندتر و نیروی عملیاتی وسیع تر برای رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده، همه تلاش ها مصروف جلب مشارکت و مسئولیت پذیری بیشتر در میان اقوام وملیت ها یمختلف جهان شد که از این جمله می توان به ایجاد اتحادیه ها و سازمان های بین المللی و منطقه ای نظیر سازمان ملل متحد، سازمان کشورهای تولید کننده نفت (اوپک) سازمان همکاری کشورهای آسیایی (آسه آن)، سازمان کشورهای اسلامی، سازمان حقوق بشر و ... اشاره کرد.

مشارکت، مدیریت مشارکتی