شیرین حکمتی راد - کارشناسی ارشد سم شناسی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی بابل
ایناس ملایوسفیان - کارشناسی ارشد سم شناسی، کمیته تحقیقات دانشجویی، دانشگاه علوم پزشکی بابل
سهراب کاظمی - استادیار مرکز تحقیقات بیولوژی سلولی و ملکولی، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل
محمدحسین اصغری - استادیار گروه فارماکولوژی و توکسیکولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی بابل

فیبروز ریوی یک بیماری مزمن ریوی بینابینی است که دارای پیش آگهی بد و پاسخ ضعیف به درمان می باشد. از جمله رویکردهای درمانی مورد استفاده در این بیماری استفاده از آنتی اکسیدان ها و جلوگیری از پروسه التهاب می باشد. کو آنزیم Q۱۰ یک آنتی اکسیدان اندوژن است که بدن را از آسیب توسط رادیکال های آزاد محافظت می کند. از این رو در این مطالعه به بررسی اثرات کو آنزیم Q۱۰ بر فیبروز ریوی ناشی از بلئومایسین پرداختیم. ابتدا مدل فیبروز ریوی در موش های صحرایی القا شد. حیوانات با دوزهای ۱۰۰ و ۳۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم کو آنزیم Q۱۰ تیمار شدند. به منظور بررسی اثرات کو آنزیم Q۱۰ مالون دی آلدهید و هیدروکسی پرولین در گروه های مطالعه بررسی شد. برای بررسی داده ها از آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی Tukey استفاده شد. مقادیر P-value کمتر از ۰/۰۵ معنی دار در نظر گرفته شد. در گروه هایی که فیبروز ریوی به کمک بلئومایسین ایجاد شده بود افزایش معنی دار هیدروکسی پرولین و مالون دی آلدهید نسبت به گروه کنترل مشاهده شد P<۰.۰۵ در هر سه بازه زمانی تیمار با دوزهای ۱۰۰ و ۳۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم کو آنزیم Q۱۰ باعث کاهش معنی دار هیدروکسی پرولین نسبت به گروه بلئومایسین شد، در حالیکه این کاهش برای مالون دی آلدهید در روز ۷ و به دنبال تیمار با دوز ۳۰۰ میلی گرم بر کیلوگرم کو آنزیم Q۱۰ معنی دار بود P<۰.۰۵ نتایج به دست آمده از مطالعه حاضر نشان می دهد که کو آنزیم Q۱۰ با اثر بر شاخص های استرس اکسیداتیو اثرات مفیدی در بهبودی فیبروز ریوی دارد

فیبروز ریوی، بلئومایسین، آنتی اکسیدان، کو آنزیم Q۱۰