تاثیر محلول پاشی ساکارز و برخی عناصر غذایی بر تسهیم کربوهیدرات ها در گیاه تربچه(Rhaphunus sativus var. sativus)

انتقال کربوهیدرات ها از برگ های سبز، عامل رشد و فعالیت بخش های غیرفتوسنتزکننده گیاه می باشد؛ لذا تقویت منابع و کمک به انتقال کربوهیدرات ها می تواند منجر به افزایش رشد مقاصد فیزیولوژیکی گردد. در این پژوهش قصد بر این بود که از طریق محلول پاشی خارجی ساکارز و عناصر معدنی انتقال دهنده کربوهیدرات، شامل: پتاسیم، منیزیم و بور قدرت و عملکرد منبع و مخزن فیزیولوژیکی گیاه تربچه را مدیریت نمود. این آزمایش در قالب طرح فاکتوریل با دو فاکتور ساکارز در دو سطح (صفر و پنج درصد) و نمک های معدنی در پنج سطح (شاهد، سولفات پتاسیم، نیترات پتاسیم، سولفات منیزیم و نیترات منیزیم) با چهار تکرار و پنج نمونه صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که بیشترین وزن تر اندام هوایی در تیمار ساکارز صفر+سولفات پتاسیم دیده شد. همچنین تمامی تیمارهای دارای ساکارز نسبت به شاهد از نظر وزن تر و خشک اندام هوایی دارای برتری معنی داری بودند. بیشترین وزن خشک اندام هوایی تربچه نیز در تیمار ساکارزصفر+سولفات پتاسیم دیده شد. برهمکنش دو فاکتور ساکارز و تغذیه معدنی بر وزن تر غده و قطر غده معنی دار ولی بر وزن خشک آن غیرمعنی دار بود. میزان پایین تعرق در تیمار شاهد، بیانگر وجود محدودیت روزنه ای جهت انجام فتوسنتز مطلوب در گیاهان شاهد می باشد. میزان رنگیزه های فتوسنتزی شامل کلروفیل a و کاروتنوئیدها در گیاهان تیمارشده با ساکارز به طور معنی داری بیشتر از گیاهان شاهد بوده است. تیمار ساکارز+نیترات منیزیم به صورت معنی داری بیشترین درصد کربوهیدرات کل غده و کمترین درصد کربوهیدرات برگ را داشت. به طور خلاصه میتوان گفت که جهت افزایش عملکرد خوراکی تربچه،میتوان از محلول پاشی سولفات پتاسیم به طور موثری استفاده نمود.

Keywords:

آوند آبکش , شیره پرورده , پتاسیم , منیزیم , بور