فریال احمدی - استادیار گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران
علیرضا اسکندری نژاد - استادیار گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه گلستان، گرگان، ایران

 پژوهش حاضر با هدف سنجش سطح آسیب­پذیری بافت­های مسکونی به عنوان مهم­ترین بخش از سامانه­های شهری در کلان شهر ساری در برابر مخاطره طبیعی زلزله شکل­گرفته­است. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی در بستر پیمایشی می­باشد. ابتدا با بررسی­های میدانی و ارزیابی طرح جامع شهر ساری، اطلاعات مربوط به به قدمت، نوع سازه و تعداد طبقات بناهای مسکونی در مناطق چهارگانه شهر ساری استخراج گردیده­است. سپس کلاس­بندی ساختمان­های مسکونی و گزینش منحنی­های آسیب­پذیری متناسب هر کلاس ساختمانی به­همراه نتایج حاصل از تحلیل خطر لرزه­ای برای تعیین درصد و درجه خرابی ساختمان­های مسکونی شهر ساری مورد استفاده قرار گرفته­است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می­دهد که در مناطق ۱، ۲، ۳ و۴ شهر ساری به ترتیب، ۶۳%، ۶۶%، ۷۲% و ۶۷% ساختمان­های مسکونی که از نوع کلاس خشتی و مصالح بنایی از نوع بلوک سیمانی می­باشند، به هنگام وقوع زلزله کاملا تخریب می­گردند. از سوی دیگر، کمترین میزان خرابی در کلیه ساختمان­های فولادی و همچنین ساختمان­های بتنی دارای ۶ طبقه و بالاتر پیش­بینی شده­است.

مخاطره طبیعی, زلزله, آسیب پذیری بافت مسکونی, شهر ساری