ارزیابی گسترش کمی شهر و مدلسازی توسعه فیزیکی در نوار ساحلی شهر بندرعباس

رشد سریع شهرنشینی فشارهای سنگینی بر سرزمین و منابع اطراف آنها وارد کرد و موجب کاهش پوشش گیاهی، کاهش فضای باز و مشکلات جدی اجتماعی و زیست محیطی شده است. یک گام اساسی جهت مدیریت و برنامه ریزی توسعه شهری و هم چنین ارزیابی اثرات تجمعی آن بررسی و شبیه سازی توسعه فیزیکی شهر می باشد. یکی از فرآیندهایی که طی آن می توان تغییرات شهر را برای یک دوره زمانی چند ساله بررسی و در نتیجه جهت های رشد و توسعه شهری را برای اعمال برنامه ریزی های مناسب پیش بینی کرد، مدلسازی توسعه شهری است، بنابراین طراحان و برنامه ریزان شهری به اطلاعات مکانی و زمانی که مرتبط با الگوهای رشد شهری هستند نیازمندند تا بتوانند مدلسازی را انجام دهند. هدف پژوهش حاضر، مدلسازی توسعه شهری شهر بندرعباس با استفاده از مدل lcm در سری زمانی ۲۱ سال (۱۹۹۴،۲۰۰۲،۲۰۰۹،۲۰۱۵) با استفاده از تصاویر ماهواره ای لندست است که در مرحله اول پس از طبقه بندی تصاویر به روش نظارت شده بیشترین شباهت، نقشه های کلاسه بندی شده را با دقت ضریب کاپا ۹۵۵۰/۰ به دست آوردیم و سپس با استفاده از مدل تغییرات زمین به پیش بینی نقشه ۲۰۲۱ پرداختیم و با استفاده از مدل رگرسیون لجستیک و زنجیره Ca-markove توسعه شهرستان را در سال ۲۰۲۱ با دقت مناسب پیش بینی می کنیم. پس از محاسبه ماتریس احتمال انتقال تغییرات به پیش بینی کاربری اراضی در سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۵ و ۲۰۲۱ با استفاده از رگرسیون لجستیک پرداختیم که در مقایسه با کاربری های اراضی سال های ۲۰۰۹ و ۲۰۱۵ به دقت ضریب کاپای ۷۵.۳ درصد برای سال ۲۰۰۹ و ۸۶.۹ درصد برای سال ۲۰۱۵ رسیدیم که براین اساس نتایج نسبتا خوبی به دست آورده ایم.

Keywords:

مدلسازی شهری , رگرسیون لجستیک , شهر بندر عباس , گسترش فیزیکی