اسماعیل قادری - (استادیار گروه مدیریت جهانگردی، دانشگاه علامه طباطبایی)
سید سپهر اعرابی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مدیریت جهانگردی، پردیس تحصیلات تکمیلی علامه طباطبایی)

  رقابت پذیری بالای مقاصد در بازار گردشگری بین المللی یکی از اصلی ترین عوامل موفقیت در صنعت گردشگری به ویژه گردشگری شهری و بهره مندی از مزایای آن است. بر این اساس، پژوهش حاضر با بهره گیری از مدل یکپارچه دوآیر در پی آن است تا به ارزیابی تعیین کننده های اصلی رقابت پذیری گردشگری شهری ایران مبادرت ورزد. در این پژوهش پیمایش-مبنا پس از انتخاب نماگرها و دسته بندی آن ها در شش گروه با حجم نمونه ۱۲۹ نفر، پرسشگری و پیمایشی آنلاین و با روش نمونه گیری غیرتصادفی-در دسترس انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش شامل کارکنان بخش های خصوصی، دولتی گردشگری و اساتید و دانشجویان رشته گردشگری شده است. با شناسایی تعیین کننده های رقابت پذیری گردشگری، رقابت پذیری گردشگری شهری ایران نیز با استفاده از چهار شاخص اصلی OECD مورد تحلیل قرار گرفته است. برای آزمون پایایی پرسش نامه از آلفای کرونباخ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که از شش تعیین کننده اصلی رقابت پذیری گردشگری شهری، منابع ارثی (با میانگین کل ۱۷/۴) و شرایط موقعیتی (با میانگین کل ۵۵/۳) می توانند به عنوان تعیین کننده های رقابت پذیری گردشگری شهری ایران در نظر گرفته شوند. علاوه بر این از نظر این شاخص ها، رقابت پذیری گردشگری شهری ایران در وضعیت نسبتا نامناسبی قرار گرفته است. همچنین تحلیل رابطه بین رقابت پذیری گردشگری شهری و شش تعیین کننده نشان داد که منابع ارثی و منابع ایجاد شده نسبت به سایر تعیین کننده ها با شدت بالاتر و به صورت مستقیم و غیرمستقیم بر رقابت پذیری گردشگری شهری اثرگذارند بر این اساس، حفظ و ارتقای کیفیت محیط زیست کشور، تنوع بخشی و توسعه فعالیت های تفریحی، برگزاری جشنواره ها و نمایشگاه ها، گسترش کمی و کیفی راهنماها و اطلاعات گردشگری و همچنین بازاریابی و تبلیغات گسترده، از پیشنهادهای اصلی این پژوهش به شمار می رود.

ایران, رقابت پذیری, گردشگری شهری, مدل یکپارچه دوآیر