مصطفی شاهینی فر - (استادیار جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه پیام نور، ایران)
اقبال پاهکیده - (عضو علمی گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه پیام نور، ایران)
فرزین چاره جو - (استادیار گروه شهرسازی، واحد سنندج، دانشگاه آزاد اسلامی، سنندج، ایران)
ژیلا خالدیان - (دکتری شهرسازی، مدرس دانشگاه آزاد اسلامی، واحد سنندج، سنندج، ایران)

  مشکلات بافتهای فرسوده قدیمی درکلان شهرها همواره به عنوان یکی موانع توسعه شهرها تلقی شده است. این عامل در کنار سایر معضلات بافت های فرسوده شهری و نیز روند رو به رشد آنها، سبب شده که امروزه بخشی از ذهن شهروندان، برنامه ریزان و مدیران شهری، معطوف به این مساله اساسی گردد. بر اساس آمار و اطلاعات موجود؛ بیش از ۷۰ هزار هکتار بافت فرسوده در بیش از ۴۷۰ شهر کشور شناسایی شده اند. که بالغ بر ۱۵ درصد جمعیت شهری کشور در این بافت ها سکونت دارند که یکی از آنها محدوده بافت قدیم شهر کرمانشاه است. این محدوده حدود ۳ درصد از مساحت شهر را در برمیگیرد. این بافت در طول سالیان گذشته، معضلات عدیدهای از جمله مشکلات بهداشتی، زیست محیطی، گرههای ترافیکی سنگین، جرایم اجتماعی و... را بر شهر تحمیل نموده، و کندی در امر توسعه شهر را به همراه داشته است. در این میان موضوع مشارکت مردم در بهسازی و نوسازی چنین بافت هایی می تواند روند توسعه را تسریع بخشیده و بار اضافی دولت ها را کاهش داده و امر توسعه را مردمی نماید. در همین راستا مقاله حاضر به سنجش میزان مشارکت های مردمی در نوسازی بافت های فرسوده شهری(نمونه موردی: بافت قدیم شهرکرمانشاه) میپردازد و تلاش میکند به این پرسشها پاسخ دهد: که آیا نگرش ساکنین بافت های فرسوده نسبت به نوسازی این بافت ها در قیاس با رویکرد مورد انتظار درباره مشارکت به صورت تصادفی است یا رابطه معنی داری بین آنها وجود دارد؟ روش­شناسی پژوهش حاضر برحسب هدف کاربردی و بر حسب ماهیت توصیفی می باشد. روش تجزیه و تحلیل در این پژوهش با توجه به ناپارامتریک بودن دادهها آزمون خیدو است. در این پژوهش به دلیل استفاده از یک متغیر (میزان مشارکت) که در سه طبقه بالا، متوسط و پایین از روش نیکویی برازش استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان می دهد که بین فراوانیهای مشاهده شده و مورد انتظار میزان مشارکت مردم در نوسازی بافتهای فرسوده شهر کرمانشاه تفاوت معناداری وجود دارد.  

مشارکت, بافت فرسوده شهری, نوسازی, شهر کرمانشاه