آزاده رسولی راد - دانشجوی دکتری مشاوره ، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
محمد علی رحمانی - استادیار و عضو هیات علمی گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
شهره قربان شیرودی - دانشیار گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران
محمد رضا زربخش - دانشیار گروه روانشناسی، واحد تنکابن، دانشگاه آزاد اسلامی، تنکابن، ایران.

هدف: هدف این پژوهش تعیین اثربخشی طرح واره درمانی در مقایسه با تحلیل رفتار متقابل بر تعارض زناشویی زوجین متقاضی طلاق صورت گرفت. روش پژوهش: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش­آزمون- پس­آزمون و گروه گواه با پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری همه افراد متاهل دارای اختلاف زناشویی شهر رشت در نیمه دوم سال ۱۳۹۷ بود که به مراکز مشاوره، شوراهای حل اختلاف و دادگاه خانواده مراجعه کرده بودند که تعداد ۴۰ نفر به صورت در دسترس  انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش  طرح واره درمانی ( ۱۵ نفر)، گروه آزمایش درمان تحلیل رفتار متقابل ( ۱۵ نفر) و گروه گواه ( ۱۵ نفر) کاربندی شدند. گروه ازمایش طرح واره درمانی تحت مداخله بسته آموزشی یانگ و همکاران (۲۰۰۳) و گروه آزمایش تحلیل رفتار متقابل تحت مداخله بسته درمانی استوارت (۱۳۹۵) به مدت دوازده جلسه یک ساعتی قرار گرفتند. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس اندازه های مکرر تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد که مداخله طرحواره درمانی و تحلیل رفتار متقابل بر تعارض زناشویی (۲۳/۱۲۵=F، ۰۰۱/۰=P) موثر است و این تاثیر در مرحله پیگیری پایدار است. نتایج آزمون تعقیبی شفه نشان داد بین دو گروه تحلیل رفتار متقابل  و طرح واره درمانی تفاوت معناداری در اثربخشی کاهش تعارضات زناشویی وجود دارد (۰۵/۰=P)؛ بنابراین تحلیل رفتار متقابل تاثیر بیشتری بر کاهش تعارضات زناشویی شرکت کنندگان داشته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پیشنهاد می­شود برنامه­های درمانی روان­شناختی مانند درمان اثربخشی زوج درمانی طرح واره محور و تحلیل رفتار متقابل توسط درمانگران آموزش دیده به صورت برنامه­های هفتگی آموزش داده شوند تا زمینه ارتقاء سطح رضایت زناشویی زوجین مهیا شود.

طرح واره درمانی, تحلیل رفتار متقابل, تعارض زناشویی, زوجین متقاضی طلاق