سجاد فرجی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

داستان سرایی و داستان نویسی در ایران، پیشین های دیرینه دارد و نمونه های فراوانی از روایت و روایت گری در متون ایرانی از اعصار باستان برجا مانده است. شماری از سرودهای اوستا، بیانیه داریوش در بیستون،یادگار زریران، کارنامه اردشیر بابکان و بسیاری از دیگر متو ن ایرانی باستان، از ماهیت داستانی برخوردارند. همچنین در دوره اسلامی چه در قالب نظم و چه در قالب نثر، انبوهی از متونی داستانی آفریده شد که از میان آنها می توان به شاهنامه حکیم فردوسی، خمسه نظامی و خمسه ها و سبعه های انبوه شاعران ایرانی، گلستان و بوستان، مرزبان نامه، حسین کرد شبستری، سمک عیار و دیگر نمونه های درخشان و مشهور این حوزه اشاره کرد. اما داستان نویسی بدان سان که امروزه رایج است، ره آورد آشنایی ایرانیان با ادبیات مغرب زمین است و کسانی چون میرزا حبیب اصفهانی با ترجمه های خود و جمال زاده و هدایت با تصنیف های خویش، ایرانیان را با این شیوه نوین نویسندگی آشنا ساختند. محمود دولت آبادی نیز از زمره چهره هایی است که داستان نویسی نوین را در ایران گسترش دادند. دولت آبادی با نوشتن داستان های فاخری چون «کلیدر» و «سفر»، به داستان نویسی نوین فارسی اعتبار ویژه بخشید. در این مقاله برآنیم که با بررسی داستان «سفر» از محمود دولت آبادی به روش توصیفی و تحلیلی و با داده های ماخوذ از مطالعات کتابخانه ای به تبیین ویژگی های داستان نویسی نوین ایرانی بپردازیم و میزان انطباق داستان نویسی یک سده اخیر ایرا ن را با معیارهای نوین و جهانی این حوزه بازنماییم.

داستان، داستان نویسی نوین، ادبیات فارسی، ادبیات معاصر، محمود دولت آبادی، سفر