مهدیه سادات مصطفوی نیا - مدرس دانشگاه حضرت معصومه س

عالم هستی جلوه گاه انواع تقابل هاست و هر پدیده ای در تقابل با ضد خود کامل می شود.یکی از این تقابل ها،تقابل فقر و غناست ؛ فقر در لغت به معنای نیاز و درویشی و غنا نقطه مقابل آن و به معنای بی نیازی و توانگری است. فقر در مثنوی از مفاهیم و اصطلاحات کلیدی به شمار می رود.از سویی نگرش دیالکتیکی مولوی به جهان باعث شده است همه عناصر و مفاهیم در مثنوی در تقابل با هم قرار بگیرند. در واقع مثنوی مجموعه ای از تقابل هاست. در این مقاله سعی بر آن است که ابتدا تقابل فقر و غنا تعریف و تبیین شود و سپس ضمن بررسی تقابل فقر و غنا این نتیجه به دست آید که این دو واژه، مثل سایر اضداد با هم کامل می شوند و درواقع غنای معنوی نتیجه فقر معنوی است. همچنین مولوی مانند هجویری و خواجه عبدالله انصاری این دو اصطلاح به یک معنی به کار می برد.

فقر، غنا، تقابل