اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روانشناختی و متابعت درمانی بیماران کرونر قلبی

مقدمه: پریشانی روانشناختی و عدم متابعت درمانی همواره مشکلی مهم در بیماران کرونر قلبی محسوب می شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر پریشانی روانشناختی و متابعت درمانی در بیماران کرونر قلبی شهر اصفهان انجام شد. روش کار: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و پیگیری یک ماهه بوده است. بدین منظور از بین کلیه بیماران مبتلا به کرونر قلبی مراجعه کننده به کلینیک های قلب شهر اصفهان در بازه زمانی تابستان و پاییز ۱۳۹۴، دو مرکز مشخص و ۳۰ نفر از بیماران کرونر قلبی به صورت نمونه گیری دردسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه ۱۵ نفر). آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به مقیاس های پژوهش شامل پریشانی روانشناختی و متابعت درمانی پاسخ دادند. آزمودنی های گروه آزمایش طی ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای تحت درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد قرار گرفتند. اما بر گروه کنترل هیچ مداخله ای صورت نگرفت. یافته ها: نتایج تحلیل واریانس اندازه های تکراری نشان داد که بین دو گروه آزمایش و کنترل در نمرات پریشانی روانشناختی (افسردگی، اضطراب و استرس) و متابعت درمانی تفاوت معنادار وجود دارد (۰۵/۰ > P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، می توان برای بهبود پریشانی روانشناختی و متابعت درمانی بیماران کرونر قلبی از درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سود جست.  

Keywords:

Psychological Distress , Medication Adherence , Acceptance and Commitment Therapy , Coronary Artery Disease Patient , پریشانی روانشناختی , متابعت درمانی , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , بیماران کرونر قلبی