اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شاخص توده بدنی در زنان مبتلا به چاقی

مقدمه: چاقی در تمام جوامع یک مشکل بهداشتی است و به سرعت در حال افزایش است. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر شاخص توده بدنی در زنان مبتلا به چاقی شهر اصفهان انجام شد. روش: در یک تحقیق نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری یک ماهه، با استفاده از نمونه گیری در دسترس، ۳۰ زن دارای تشخیص چاقی (۳۰Body Mass Index, BMI≥) با توجه به ملاک های ورود انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وشاهد قرار گرفتند (هر گروه ۱۵نفر). مداخله شامل ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بود که تنها به گروه آزمایش ارائه شد. شاخص توده بدنی با تقسیم وزن (بر حسب کیلوگرم)، بر مجذور قد (بر حسب متر) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.۱۸ و با روش تحلیل کوواریانس تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج حاصل از این مطالعه تفاوت معنی داری در شاخص توده بدنی بین گروه آزمایش و شاهد در مرحله پس آزمون نشان نداد، ولی نتایج حاکی از کاهش معنادار شاخص توده بدنی در مرحله ی پیگیری بود (۰۵/۰p˂). نتیجه گیری: پژوهش حاضر نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد در مرحله پیگیری می تواند به کاهش شاخص توده بدنی زنان مبتلا به چاقی بی انجامد. لذا بهره گیری از این رویکرد درمانی جهت درمان چاقی توصیه می گردد.

Keywords:

Acceptance and Commitment Therapy , Body Mass Index , women , obesity , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , شاخص توده بدنی , زنان , چاقی