بررسی ارتباط عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی اراک در سال ۹۴

مقدمه: آموزش بالینی، بخش اساسی و مهم آموزش در علوم پزشکی می باشد که برای تربیت افراد کارآمد و شایسته ضروری می باشد. دانشجویان پرستاری با تنش های زیادی به خصوص در محیط بالین مواجه می باشند. این تنش ها می توانند مانع از تربیت پرستاران ماهر و خودکارآمد گردد. هدف از این پژوهش تعیین ارتباط عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری می باشد. روش کار: این مطالعه همبستگی در سال تحصیلی ۹۳-۹۴ بر روی کلیه دانشجویان پرستاری سال چهارم (ترم ۷ و ۸) که به روش سرشماری انتخاب شدند (۸۸ نفر)، در دانشگاه علوم پزشکی اراک انجام شد. ابزارگرد آوری داده ها شامل سه قسمت؛ اطلاعات فردی، پرسشنامه ارزشیابی تنش محیط بالین کک وکلیهامر و پرسشنامه خودکارآمدی بالینی بود. تجزیه و تحلیل داده ها از طریق نرم افزار SPSS نسخه ۲۱ و آمار توصیفی و همبستگی پیرسون انجام شد. یافته ها: نمره خودکارآمدی دانشجویان پرستاری ۱۹/۲۱±۸/۱۵۲ بود که در سطح بالا قرار می­گیرد. بیشترین امتیاز مربوط به حیطه انجام برنامه مراقبتی (۹/۸۴±۵/۱۱) و کمترین امتیاز مربوط به ارزشیابی برنامه مراقبتی (۱۱/۸۰±۵/۱۶) بود. نمره تنش محیط بالین در آنها ۱۳/۱۲ ±۴۶/۵۴ بود که "اولین تجربه بالین" به عنوان تنش زا ترین آیتم شناخته شد. بین عوامل تنش زای محیط بالین و خودکارآمدی بالینی دانشجویان عرصه پرستاری ارتباط آماری معناداری مشاهده نشد. اگرچه بین تنش محیط بالین و خودکارآمدی با جنسیت و معدل ارتباط آماری معناداری وجود داشت (۰۵/۰P<). نتیجه گیری: طبق یافته اصلی این مطالعه، ارتباطی بین تنش محیط بالین و خود کارآمدی بالینی یافت نشد. اما با عنایت به اینکه محیط آموزش بالین مهم ترین بخش در آموزش پرستاری است و دانشجویان پرستاری بیشتر وقت تحصیل خود را در محیط بالین سپری می کنند، توجه به کاهش تنش در این محیط و به دنبال آن خودکارآمدی دانشجو اهمیت ویژه ای دارد.  

Keywords:

Clinical Education , Clinical Self-efficacy , Clinical Education Stress , Nursing Students , آموزش بالینی , خود کارآمدی بالینی , تنش محیط بالین , دانشجویان پرستاری