بررسی ارتباط خودکارآمدی بالینی باتعلق پذیری به محیط بالینی در دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی کرمان

مقدمه: شناسایی و سنجش میزان اصول خودکارآمدی بالینی و تعلق پذیری به محیط بالینی می­تواند، در ارتقای ارزش­ها و عمکرد حرفه­ای در محیط­های بالینی کمک کننده باشد. روش: این پژوهش مطالعه­ای مقطعی از نوع توصیفی- همبستگی است، که ۲۳۰ نفر به عنوان نمونه پژوهش وارد مطالعه شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه­ ای شامل سه بخش فرم اطلاعات جمعیت­شناختی، پرسشنامه خودکارآمدی بالینی پرستاری و پرسشنامه تعلق­پذیری بالینی پرستاری جمع آوری شده و با نرم افزار آماری SPSS نسخه­ی ۱۹ و شاخص­های مرکزی، پراکندگی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. سطح معنی داری ۰۵/۰ درنظر گرفته شد. یافته ها: نتایج نشان داد که میانگین کل نمره خودکارآمدی بالینی( ۸۷/۴۱ ±) ۲۳/۲۱۴ و میانگین کل تعلق پذیری بالینی (۵۴/۱۵ ±) ۶۷/۱۱۳ بوده است و دانشجویان از خودکارآمدی بالینی و تعلق پذیری بالینی بالایی برخوردار بوده اند. علاوه بر این بین خودکارآمدی بالینی و تعلق­پذیری به محیط بالینی از نظر آماری ارتباط مستقیم و معناداری وجود داشته است (۰۰۱/۰>p) به طوری که با افزایش میزان تعلق­پذیری به محیط بالینی، خودکارآمدی نیز افزایش داشته است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه فوق که حاکی از میزان بالای حس تعلق پذیری به محیط بالینی و خودکارآمدی بالینی در دانشجویان پرستاری است، نشان دهنده برقراری ارتباط صحیح و اصولی در جامعه مورد مطالعه با محیط های آموزش بالینی می باشد. داشتن ارتباط مناسب مدرسان و پرسنل مراکز آموزش بالینی و برنامه ریزی صحیح می تواند حس تعلق به محیط بالینی و خودکارآمدی بالینی را در دانشجویان افزایش دهد و در نتیجه می تواند بر یادگیری و ادامه کار و حتی ادامه تحصیل در این رشته را نیز تاثیر گذار باشد. کلید واژه ها: تعلق پذیری، خودکارآمدی، دانشجوی پرستاری  

Keywords:

Belongingness , Self-efficacy , Nursing Students , تعلق پذیری , خودکارآمدی , دانشجوی پرستاری