داود عرب قهستانی - Ph. D in Psychology, Department of Clinical and General Psychology, Faculty of Psychology and Educational Sciences, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran
احمد برجعلی - Professor of General Psychology, Department of Clinical and General Psychology, Faculty of Psychology and Educational Sciences, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran
فرامرز سهرابی - Professor of Clinical Psychology, Department of Clinical and General Psychology, Faculty of Psychology and Educational Sciences, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran
امید رضایی - Associate Professor of Psychiatry, Psychosis Research Center, University of Social Welfare and Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran
علی دلاور - Professor of Assessment and Measurement, Department of Assessment and Measurement, Faculty of Psychology and Educational Sciences, Allameh Tabataba’i University, Tehran, Iran
عاطفه عباسی - Ph. D in Psychology, Psychosis Research Center, University of Social Welfare and Rehabilitation Sciences, Tehran, Iran
لادن فتاح مقدم - Department of Psychiatric Nursing, Faculty of Nursing and Midwifery, Tehran Medical Sciences, Islamic Azad University, Tehran, Iran
محمد خرمی - Ph. D in General Psychology, Islamic Azad University, Tehran Science & Research Branch (Isfahan), Isfahan, Iran

مقدمه و هدف: درمانهای روانپزشکی متعارف در درمان اختلالات طیف اسکیزوفرنیا با ضعف هایی مواجه اند و در حیطه های مهارت آموزی و جامعه محور تاثیر چندانی ندارند. به همین دلیل پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش برنامه بازگشت به اجتماع ( CRP ) به عنوان یک روش مکمل درمانی جامعه محور در افزایش آمادگی برای ترخیص و سازگاری پس از ترخیص در بیماران مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنیا صورت گرفت. روش کار: جامعه آماری کارآزمایی بالینی تصادفی ( RCT ) حاضر شامل تمام بیماران اسکیزوفرنیا بستری در بیمارستان رازی در سال ۱۳۹۶ بود. تعداد ۸۰ نفر از بیماران به روش تصادفی ساده انتخاب و به صورت تصادفی و مساوی در گروه های آزمایش و کنترل گمارش شدند. روش مداخله ای مورد استفاده، برنامه بازگشت به اجتماع بود که به صورت گروهی در کنار درمان روانپزشکی متعارف در گروه آزمایش اجرا شد، در حالی که بیماران گروه کنترل صرفا تحت درمان روانپزشکی متعارف قرار گرفتند. ابزارهای اندازه گیری پژوهش شامل فرم اطلاعات جمعیت شناختی، آزمون برنامه بازگشت به اجتماع، جدول روزانه برنامه بازگشت به اجتماع، و جدول ارزیابی ناتوانی سازمان جهانی بهداشت بود. دفعات پرخاشگری بیماران پس از خروج از بیمارستان نیز در فواصل یک، سه، و شش ماه پس از خروج از بیمارستان از طریق مصاحبه تلفنی با خانواده بیماران تعیین و ثبت شد. یافته ها: اجرای برنامه بازگشت به اجتماع در ترکیب با درمان روانپزشکی متعارف بر مولفه های آمادگی برای ترخیص (شامل آمادگی برای ترخیص، و آگاهی در مورد بیماری، علائم عود و اطلاعات دارویی) ( ۰/۰۱=p) و سازگاری (شامل افزایش توانایی و ارتقای عملکرد، توانایی طرح ریزی برنامه روزانه، میزان پرخاشگری) (۰/۰۱=p) نسبت به گروه کنترل موثرتر بود. نتیجه گیری: به منظور جبران نقطه ضعف درمان روانپزشکی متعارف در افزایش آمادگی برای ترخیص و سازگاری پس از ترخیص بیماران مبتلا به اختلالات طیف اسکیزوفرنیا میتوان از درمانهای مکمل غیردارویی از جمله برنامه بازگشت به اجتماع بهره گرفت.

Schizophrenia, Community Re-entry Program, Non-pharmacological Treatments, Preparedness for Discharge, Coping., اسکیزوفرنیا, برنامه بازگشت به اجتماع, درمانهای غیردارویی, آمادگی برای ترخیص, سازگاری.