اثربخشی روش برنامه ریزی عصبی-کلامی بر نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن
Publish Year: 1400
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 216
This Paper With 9 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJRN-7-4_006
تاریخ نمایه سازی: 4 دی 1400
Abstract:
مقدمه و هدف: رایجترین اختلال خوردن، پرخوری است که در افراد چاق یا دارای اضافه وزن دیده میشود. افراد دارای اضافه وزن مشکلاتی در زمینه نگرش خوردن و سلامت روان دارند و شواهد اندکی درباره اثربخشی مداخلات برنامه ریزی عصبی-کلامی بر بهبود پیامدهای مرتبط با سلامت در دسترس است. پژوهش حاضر با هدف تعیین اثربخشی روش برنامه ریزی عصبی-کلامی بر نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن انجام شد.
روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش افراد دارای اضافه وزن مراجعه کننده به کلینیک های تغذیه و مراکز بهداشتی درمانی شهر دهدشت در سال ۱۳۹۸بودند. باتوجه به معیارهای ورود، تعداد ۲۴نفر با روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و با روش تصادفی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمایش ۱۰جلسه دو ساعته به مدت پنج هفته آموزش برنامه ریزی عصبی-کلامی دریافت کرد و گروه کنترل آموزشی ندید. داده ها با کمک آزمون نگرش خوردن (EAT-۲۶)و مقیاس افسردگی، اضطراب و استرس (DASS-۲۱) جمع آوری شد.
یافته ها: گروه های آزمایش و کنترل از نظر جنسیت، تاهل، تحصیلات و اشتغال تفاوت معناداری نداشتند (P> ۰.۰۵)علاوه بر آن، گروه ها در مرحله پیش آزمون از نظر نگرش خوردن و سلامت روان تفاوت معناداری نداشتند (P> ۰.۰۵) اما در مراحل پس آزمون و پیگیری از نظر هر دو متغیر تفاوت معناداری ثبت شد (P <۰.۰۵) همچنین، روش برنامه ریزی عصبی-کلامی در مقایسه با گروه کنترل باعث بهبود نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن گردید و نتایج در مرحله پیگیری نیز حفظ شد (P <۰.۰۵)
نتیجه گیری: طبق نتایج این مطالعه، برنامه ریزی برای استفاده از روش برنامه ریزی عصبی-کلامی در کنار سایر روش های آموزشی جهت بهبود ویژگی های روانشناختی ضروری است. در نتیجه، متخصصان و درمانگران سلامت میتوانند از روش برنامه ریزی عصبی-کلامی برای بهبود نگرش خوردن و سلامت روان افراد دارای اضافه وزن استفاده نمایند.
Keywords:
Authors
جهانبخش مددی
PhD Student of GeneralPsychology, Department of Psychology, Arsanjan Branch, Islamic Azad University, Arsanjan, Iran
محبوبه چین آوه
Assistant Professor, Department of Psychology, Arsanjan Branch, Islamic Azad University, Arsanjan, Iran
مجید برزگر
Assistant Professor, Department of Psychology, Arsanjan Branch, Islamic Azad University, Arsanjan, Iran
مراجع و منابع این Paper:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :