تاثیر آموزش گروهی مثبت نگری بر سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم

مقدمه: سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم به دلیل مشکلات بسیاری که با آن مواجه هستند، کاهش می یابد. بنابراین باید به دنبال روش هایی برای بهبود ویژگی های روانشناختی آنها بود. در نتیجه هدف این پژوهش تعیین تاثیر آموزش گروهی مثبت نگری بر سلامت روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر اهواز در فصل بهار سال ۱۳۹۷ بودند. نمونه پژوهش ۴۰ نفر بودند که با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و با روش تصادفی به کمک قرعه کشی در دو گروه مساوی جایگزین شدند. گروه آزمون ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای با روش مثبت نگری آموزش دید و گروه کنترل در لیست انتظار برای آموزش قرار گرفت. ابزارهای پژوهش پرسشنامه های ناگویی خلقی تورنتو، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین گروه ها از نظر ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر آموزش گروهی مثبت نگری باعث کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شد (۰/۰۰۱>P). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اهمیت آموزش گروهی مثبت نگری بر بهبود ناگویی خلقی، امید به زندگی و سرسختی روانشناختی در مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم بود. بنابراین روش آموزش گروهی مثبت اندیشی می تواند برای مداخلات مرتبط با سلامت روانشناختی از جمله کاهش ناگویی خلقی و افزایش امید به زندگی و سرسختی روانشناختی مورد استفاده قرار گیرد.  

Keywords:

Alexithymia , Autism , Life Expectancy , Positivism Training , Psychological Hardiness , آموزش مثبت نگری , امید به زندگی , اوتیسم , سرسختی روانشناختی , ناگویی خلقی