مقایسه خودکارآمدی و رضایت از زندگی دانش آموزان فعال و غیرفعال ورزشی

مقدمه: فعالیت های بدنی از قبیل فعالیت های ورزشی گروهی و فعالیت فوق برنامه در مدارس می توانند موجبات رشد و سلامت اجتماعی را فراهم آورد. هدف این پژوهش مقایسه خودکارآمدی و رضایت از زندگی در دانش آموزان فعال و غیرفعال بود. روش کار: کلیه دانش آموزان پسر مقطع دوره اول و دوره دوم دبیرستان های شهرستان اقلید در سال تحصیلی ۱۳۹۶-۱۳۹۵ جامعه آماری این پژوهش توصیفی (علی- مقایسه ای) را تشکیل می دادند که از بین آنها ۲۳۰ نفر (۱۱۷ نفر فعال و ۱۱۳ نفر غیر فعال) به روش تصادفی طبقه ای به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه های ابعاد خودکارآمدی موریس (۲۰۰۱)، خودکارآمدی خلاق کارووسکی (۲۰۱۰) و رضایت از زندگی هیوبنر (۲۰۰۱) استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ و آزمون های t مستقل و u مان-ویتنی استفاده شد و سطح معنی داری ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. یافته ها: یافته های پژوهش نشان داد که خودکارآمدی تحصیلی (۰۰۰۱/۰ = P)، اجتماعی (۰۰۷/۰ = P)،، عاطفی (۰۰۱/۰ = P)، و خلاق (۰۳۳/۰ = P)، و نیز رضایت از زندگی (۰۰۰۱/۰ = P)، بین دانش آموزان فعال و غیرفعال تفاوت معناداری دارد و در دانش آموزان فعال بیشتر از دانش آموزان غیر فعال است. نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق می توان گفت با توجه به نقش و اهمیت فعالیت های ورزشی خصوصا فعالیت های ورزشی گروهی در رشد اجتماعی دانش آموزان، آموزش و پرورش می تواند با ایجاد زمینه های انجام فعالیت های ورزشی گروهی در باشگاه های ورزشی، زمینه رشد اجتماعی هرچه بیشتر افراد و رشد ویژگی های شخصیتی آن ها را مهیا کند.  

Keywords:

Self-Efficacy , Life Satisfaction , Students , خودکارآمدی , رضایت از زندگی , دانش آموزان