مقایسه تاثیر آموزش فاز یک بازتوانی قلبی برخودکارآمدی مردان و زنان پس از جراحی قلب: یک مطالعه کارآزمایی بالینی

مقدمه: بیماران پس از جراحی قلب و گذراندن دوره ریکاوری درمنزل نیاز به برنامه بازتوانی اولیه دارند برنامه باز توانی قلبی فاز یک در بهبود سلامت طولانی مدت بیماران قلبی به خوبی شناخته شده است و در زنان و مردان دارای اهمیت است. هدف این تحقیق مقایسه تاثیر آموزش بازتوانی قلبی فاز یک بر خودکارامدی مردان و زنان تحت جراحی بای پس عروق کرونر می باشد. روش کار: پژوهش حاضر یک مطالعه کارآزمایی بالینی است که بر روی ۳۰ بیمار (۱۴ زن و ۱۶ مرد) پس از عمل جراحی بای پس عروق کرونر انجام شد. آموزش تئوری و حرکات ورزشی فاز اول بازتوانی مرحله به مرحله و تحت نظارت با استفاده از پمفلت وکتابچه آموزشی توسط بیماران انجام شد. پرسشنامه خودکارآمدی درسه مرحله قبل از مداخله، زمان ترخیص و یک ماه بعد از ترخیص توسط هر دو گروه زن و مرد تکمیل شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از نسخه ۱۶ نرم افزار SPSS و آزمون اماری آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان دادکه پس از اجرای فاز اول بازتوانی قلبی، میانگین نمره کل خودکارآمدی در دو گروه مرد و زن در دو مرحله هنگام ترخیص و دوره پیگیری (یک ماه پس از ترخیص) نسبت به قبل از مداخله افزایش معنی داری داشته است (۰/۰۰۱> P) اما اختلاف معنی داری در مقایسه دو گروه مردان و زنان با یکدیگر مشاهده نشد (۰/۴۸۲ = P). نتیجه گیری: اجرای فاز اول بازتوانی قلبی باعث ارتقاء و بهبود خودکارامدی مردان و زنان تحت عمل جراحی بای پس عروق کرونر می گردد. این تحقیق توانایی های فردی بیماران مرد و زن در دوره ریکاوری بعد از جراحی را آشکارساخت و نشان داد که مشارکت مشتاقانه خود بیماران به صورت فعال در انجام فعالیت فیزیکی سبب افزایش خودکارآمدی و کاهش نیاز به کمک آنان می شود.  

Keywords:

Cardiac Rehabilitation , Self-Efficacy , Heart , Clinical Trial , بازتوانی قلبی , خودکارآمدی , قلب , کارآزمایی بالینی