همبستگی تنش شغلی با خودپنداره حرفه ای در پرستاران کودکان

مقدمه: در محیط پر تنش کاری بخش کودکان، خودپنداره حرفه ای بالا در پرستاران می تواند نقش مهمی در ارائه مراقبت های مطلوب تر به بیماران داشته باشد. مطالعه حاضر، با هدف تعیین ارتباط تنش شغلی با خودپنداره حرفه ای، در پرستاران شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. روش کار: پژوهش توصیفی- همبستگی حاضر، بر روی ۱۶۵ پرستار شاغل در بخش های کودکان بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی انجام شد. نمونه گیری به روش در دسترس انجام شد. اطلاعات به وسیله پرسشنامه سه قسمتی ”پرسشنامه ویژگی های جمعیت شناختی“، ”مقیاس توسعه یافته تنش پرستار“ (Expanded Nursing Stress Scale) و ”پرسشنامه خودپنداره حرفه ای“ (Self-Concept Questionnaire) جمع آوری شد. شاخص روایی محتوای ابزارها و پایایی با استفاده از همسانی درونی (آلفای کرونباخ) با شرکت ۱۵ پرستار بخش اطفال و آزمون مجدد بفاصله ۱۰ روز انجام شد. تحلیل داده ها با نرم افزار اس پی اس اس نسخه ۲۴ انجام شد. یافته ها: میانگین نمره کلی تنش شغلی، در میان پرستاران کودکان ۰۹/۴۵ ± ۲۲/۱۳۷ بود. میانگین نمره کلی خودپنداره حرفه ای، ۰۶/۴۹ ± ۰۹/۲۳۱ بود. بین میزان تنش شغلی و خودپنداره حرفه ای همبستگی خطی منفی وجود داشت. نتیجه گیری: با توجه به همبستگی خطی منفی که بین تنش شغلی و خودپنداره حرفه ای وجود دارد. می توان نتیجه گرفت، با کاهش تنش شغلی در پرستاران کودکان، خودپنداره حرفه ای در آن ها افزایش می یابد. همچنین با افزایش خودپنداره حرفه ای، تنش شغلی در پرستاران کودکان کاهش می یابد. با توجه به یافته فوق، پیشنهاد می شود در مدیریت پرستاری به مقوله خودپنداره پرستاران توجه ویژه شود.  

Keywords:

Occupational Stress , Self-Concept , Pediatric Nurse , تنش شغلی , خودپنداره حرفه ای , پرستار کودکان