ارتباط رفتارهای مدرسین بالینی و اضطراب آشکار دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی لاهیجان

مقدمه: رفتارهای فردی و حرفه ای مدرسین بالینی نقش مهمی در شکل گیری شخصیت فردی و حرفه ای دانشجویان پرستاری ایفا می کند و می تواند بر سطح ا اضطراب دانشجویان تاثیر داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین رفتارهای مدرسین بالینی و اضطراب آشکار دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی لاهیجان انجام شد. روش کار: این مطالعه توصیفی- همبستگی بر روی ۱۵۶ نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی لاهیجان که به روش نمونه گیری سرشماری انتخاب شده بودند، انجام شد. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه محقق ساخته و پرسشنامه استاندارد اضطراب اشپیلبرگر در سال تحصیلی ۹۴-۱۳۹۳ جمع آوری گردید و با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون های همبستگی پیرسون و کای اسکوئر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. (۰۵/۰ > P) بعنوان سطح معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بر اساس یافته ها، اکثر دانشجویان پرستاری (۹۰ نفر، ۷/۵۷%) دارای اضطراب خفیف بودند و اکثر آنان (۹۶ نفر، ۶/۶۱%) وضعیت رفتارهای مدرسین بالینی خود را در حد قوی، ارزیابی نمودند. بین رفتارهای آموزشی مدرسین بالینی و اضطراب آشکار دانشجویان پرستاری، ارتباط منفی و معنی داری از نظر آماری وجود داشت. یعنی با قوی تر شدن رفتارهای آموزشی مدرسین بالینی، اضطراب دانشجویان نیز کاهش می یافت و با ضعیف تر شدن این رفتارها اضطراب دانشجویان افزایش می یافت (۵۹/۰- = r، ۰۰۰۱/۰ > P). نتیجه گیری: مدرسین بالینی پرستاری با رفتار و عملکرد شایسته خویش و بعنوان الگوی حرفه ای و اخلاقی می توانند نقش انکارناپذیری در کاهش اضطراب دانشجویان پرستاری و تبلور جایگاه عمیق معنوی این حرفه مقدس داشته باشند. با انتخاب مدرسین بالینی از میان پرستاران توانمند و حضور مستمر اعضای هیئت علمی در بیمارستان ها و همکاری دوجانبه، می توان پل ارتباطی مناسبی بین تئوری و بالین ایجاد نمود.  

Keywords:

Clinical Instructors' Behavior , Clinical Education , Nursing Students , Anxiety , رفتار مدرسین بالینی , آموزش بالینی , دانشجویان پرستاری , اضطراب