تاثیر قصه گویی بر احساس تنهایی کودکان بستری

مقدمه: احساس تنهایی یکی از پیامدهای منفی کودکان نسبت به بستری شدن در بیمارستان می باشد. در این راستا استفاده از روش های غیر دارویی جهت کاهش احساس تنهایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. این پژوهش با هدف تعیین تاثیر قصه گویی بر احساس تنهایی کودکان بستری انجام شد روش : کارآزمایی بالینی حاضر بر روی ۵۶ کودک ۱۲-۸ ساله بستری در بیمارستان کودکان هفده شهریور رشت در سال ۱۳۹۶ انجام شد. نمونه ها با روش نمونه گیری تدریجی انتخاب و در دو گروه مداخله و کنترل قرار گرفتند. در گروه مداخله برنامه قصه گویی در ۶ روز متوالی توسط پژوهشگر انجام شد و گروه کنترل نیز اقدامات متداول بخش را دریافت کردند. سنجش احساس تنهایی در روز اول بستری ( قبل از قصه گویی ) و روزششم بستری ( بعد از اتمام  قصه گویی ) در دو گروه انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه احساس تنهایی آشر (Asher Loneliness questionnaire) بود. یافته ها: یافته ها تفاوت  معنی دار آماری را بین میانگین احساس تنهایی گروه مداخله (۰۰۰۱/ ۰= P) و کنترل (۰/۰۲ = P) قبل و بعد از مداخله نشان داد. همچنین یافته ها تفاوت معنی دار آماری را بین میانگین احساس تنهایی کودکان گروه مداخله (۷/۹)۲۲/۸۶و کنترل (۱۰/۵)۳۱/۵۷پس از مداخله براساس آزمون تی مستقل  نشان داد (۰/۰۰۱ = P). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه اثربخشی قصه گویی بر کاهش احساس تنهایی کودکان بستری را نشان می دهد. با توجه به اینکه این روش، روشی غیردارویی، راحت و آسان است می توان برای کاهش احساسات منفی کودکان، به ویژه احساس تنهایی استفاده کرد. این پژوهش می تواند قصه گویی را به عنوان شیوه ای جذاب برای کودکان به پرستاران و بیمارستان ها معرفی نماید.

Keywords:

storytelling , Loneliness , Hospitalized children , قصه گویی , احساس تنهایی , کودکان بستری