مقایسه اثربخشی انواع شیوه های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی و انگیزش حرکتی کودکان

مقدمه : والدین ابتدایی ترین و در اکثر مواقع تعیین کننده ترین عامل انتخاب حرکتی کودک و موفقیت او می باشند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر، مقایسه اثربخشی انواع شیوه های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی و انگیزش حرکتی کودکان بود.  روش : جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه والدین و فرزندان پسر ۴ الی ۶ ساله آن ها در شهر خرم آباد بود که ۲۴۰ نفر از آنان به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات، شامل پرسش نامه شیوه های فرزندپروری بامریند، آزمون مهارت های حرکتی درشت اولریخ- ویرایش دوم، و پرسش نامه انگیزش حرکتی کودکان، بود. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح معناداری(۰/۰۵P<)، مورد تحلیل قرار گرفت.  یافته ها: نتایج نشان داد که شیوه های فرزندپروری والدین بر رشد مهارت های حرکتی بنیادی (۰/۰۰۱P<)، و انگیزش حرکتی  (۰/۰۱P<)، فرزندان تاثیر معنی داری دارد و فرزندان والدین مقتدر و آسان گیر نسبت به فرزندان والدین مستبد از رشد مهارت های حرکتی بنیادی بهتری برخوردارند. همچنین، شیوه مقتدرانه والدین بیش از دو شیوه آسان گیرانه و مستبدانه و شیوه آسان گیرانه نیز بیش از شیوه مستبدانه، باعث افزایش انگیزش حرکتی فرزندان گردید. نتیجه گیری: آموزش شیوه های فرزندپروری برای والدین توصیه می شود تا با آگاهی و استفاده از شیوه های مناسب فرزندپروری (مانند سبک مقتدرانه)، بتوانند زمینه ارتقاء رشد مهارت های حرکتی و انگیزش حرکتی کودکان را فراهم کنند.

Keywords:

parenting styles , motor skills , movement motivation , children , شیوه های فرزندپروری , مهارت های حرکتی , انگیزش حرکتی , کودکان