مطالعه توانایی بازداری، تحمل کام نایافتگی، و کنار آمدن والدین دارای فرزند کم توان ذهنی و ناتوانی جسمانی

مقدمه: خانواده ­ها وقتی با یک رویداد مانند متولد شدن فرزند کم­توان­ ذهنی یا ناتوان­ جسمی روبرو می­شوند، واکنش­های متفاوتی از خود نشان می­دهند که پژوهش حاضر با هدف مطالعه توانایی خودبازداری و تحمل کام ­نایافتگی وکنار آمدن والدین با کم­ توان ذهنی و ناتوانی جسمی فرزند بود. روش: طرح پژوهش توصیفی، از نوع علی– مقایسه ای است که از بین والدین دارای فرزند کم ­توان ذهنی و ناتوانی جسمی شهرستان نقده در سال ۱۳۹۵ به تعداد ۲۰۰ والدین بطور مساوی از هر گروه ۱۰۰ نفر و به روش در دسترس انتخاب گردید. برای سنجش متغیر ها از ابزار تحمل ناکامی (هارینگتون، ۲۰۰۵) ،  ابزار مقابله با بیماری برای والدین(میلتون و همکارانش، ۲۰۱۰) ، و پرسشنامه خودبازداری( وینبرگر و شوارتز،۱۹۹۰)  استفاده گردید، یافته­ ها: یافته های این پژوهش نشان داد که در مقایسه خودبازداری کل (۰/۰۱) بین دو گروه متشکل از والدین کودکان کم توان ذهنی و ناتوان جسمی تفاوت معنی داری وجود دارد ((P<۰/۰۵ ،  همچنین در بررسی متغیر کنارآمدن والدین (۰/۰۰۷) تفاوت معنادار آماری بین دو گروه به دست آمد ( (P<۰/۰۵، اما در مقایسه متغیر تحمل­ کام­ نایافتگی ( ۰/۳۷ ) بین دوگروه مورد مقایسه تفاوت معناداری وجود ندارد ( (P<۰/۰۵. نتیجه­ گیری: والدین کودکان کم­توان­ذهنی در مواجهه با مشکل نسبت به والدین دارای کودکان ناتوانی جسمانی دیرتر پذیرفته و کنار می­آیند بنابراین افزایش خودبازداری و تحمل­کام­نایافتگی تا حد زیادی در کنارآمدن و ارتقای سلامت روانی والدین دارای کودک کم­توان­ذهنی تاثیر گذار خواهد بود.

Keywords:

Inhibition , frustration tolerance , compatibility , parents of mentally retarded , parents of physically disabled. , خودبازداری , تحمل کام نایافتگی , کنارآمدن , والدین کودکان کم توان ذهنی , والدین کودکان ناتوانی جسمانی