بررسی خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی و تحصیلی کودکان -۱۲ ۷ سال مبتلا به تالاسمی ماژور در شهرستان مشهد (۱۳۹۳)

مقدمه: تالاسمی در مسیر زندگی مبتلایان، تداخل ایجاد می کند در شرایطی که پیچیدگی و سختی رفتار افزایش می یابد خودکارآمدی تقلیل خواهد یافت. این مطالعه با هدف تعیین خودکارآمدی اجتماعی، هیجانی و تحصیلی کودکان ۱۲- ۷ سال مبتلا به تالاسمی ماژور در شهرستان مشهد انجام شد. روش: این مطالعه توصیفی از نوع مقطعی بود که در سال ۱۳۹۳ در شهر مشهد انجام شد. نمونه مورد مطالعه را ۶۰ نفر از کودکان ۱۲- ۷ سال مبتلا به تالاسمی تشکیل می دادند. ابزار گردآوری داده ها از پرسشنامه استاندارد شده خودکارآمدی کودک و نوجوان موریس (۲۰۰۲) استفاده شد که روایی محتوای آن مورد تایید قرار گرفت و پایایی ۷۲/۰ محاسبه شد. یافته ها: خودکارآمدی عمومی با میانگین و انحراف معیار ۹/۶± ۱/۷۵، خودکارآمدی اجتماعی ۶/۴± ۹/۲۳ و هیجانی ۳/۲±۹/۱۹در سطح متوسطی قرار داشتند و خودکارآمدی تحصیلی با میانپین و انحراف معیار ۹/۳±۱/۳۱ در سطح بالایی گزارش شد. نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که این کودکان از خودکارآمدی عمومی متوسطی برخوردار بودند. به منظور ارتقاء کیفیت زندگی کودکان تالاسمی و موفقیت های اجتماعی آنان بهبود باور آنان نسبت به توانایی های خود ضرورت دارد.

Keywords:

Self efficacy , Thalassemia , Pediatric. , خودکارآمدی , تالاسمی , کودکان