کاربرد روش جای پای اکولوژیک در ارزیابی پایداری جغرافیای ناحیه ای (مطالعه موردی: شهرستان کرمانشاه)

جای پای اکولوژیک به عنوان یکی از مهم ترین شاخص های پایداری به طور قابل ملاحظه ای مورد توجه قرار گرفته است.این شاخص در ابتدا به وسیله واکرناگل و ریس در سال ۱۹۹۲به عنوان ابزار برنامه­ریزی و سیاست گذاری در راستای پایداری معرفی شده است.این پژوهش با روش توصیفی وتبیینی و از طریق مدل جای پای اکولوژیکی به منظور تعیین میزان زمین مورد نیاز ساکنان شهرستان کرمانشاه انجام گرفته است. یافته های این تحقیق نشان می دهد که جای پای اکولوژیکی شهرستان کرمانشاه معادل ۲.۴۴۵هکتار به ازای هر نفر در سال می باشد،توزیع این مقدار در پنج گروه اصلی مصرف عبارت است از:مواد غذایی۱.۲۲۵،مسکن ۰.۶۱۵،حمل و نقل ۰.۲۷۵کالاهای مصرفی ۰.۲۷ و خدمات ۰.۰۶. نتایج این پژوهش موید این مطلب است  که شهرستان کرمانشاه برای برآوردن نیازهای زیستی و پایداری خویش متکی به منطقه ای فراتر از شهرستان و استان کرمانشاه است.از آنجایی که ظرفیت زیستی ایران ۰.۸ هکتار می باشد، جای پای اکولوژیکی ۲.۴۴۵هکتاری شهرستان کرمانشاه بدان معنی است که ۳ برابر بیش ازسهم خود از ظرفیت زیستی قابل تحمل کشور را به خود اختصاص داده است.به عبارتی دیگر با ادامه روند کنونی مصرف،شهرستان کرمانشاه برای تامین غذا ،انرژی و زمین مورد نیاز برای جذب دی اکسید کربن به فضایی معادل ۱۰برابر شهرستان و ۳.۳برابر اراضی قابل کشت استان کرمانشاه نیازمند است.

Keywords:

جای پای اکولوژیکی , توسعه پایدار شهری , پایداری , ظرفیت برد , شهرستان کرمانشاه