بررسی فطرت بالفعل و بالقوه از دیدگاه آیت الله جوادی آملی و شهید مطهری

فطرت را بیشتر اندیشمندان اسلام پذیرفته اند؛ زیرا مستند به ادله قرآنی و روایی است. فطریات از موضوعات مشترک میان رشته ای در بین بسیاری از رشته های علوم انسانی است. یکی از ابعاد فطرت، ثبات فطرت و بررسی فطرت بالقوه و فطرت بالفعل است. موضوع مورد پژوهش در مقاله حاضر عبارت است از اینکه آیا فطرت بالقوه است یا بالفعل. این دو با هم تفاوتی اساسی دارند که منجر به چندین تفاوت دیگر در حوزه های مختلف فرهنگی، تربیتی و اخلاقی می شود. این پژوهش به روش توصیفی، تحلیلی و با تطبیق دیدگاه های شهید مطهری و آیت الله جوادی آملی انجام گرفته است. با فرض اینکه در فطرت بالقوه، بالفعل شدن آن بستگی به محیط دارد و در فطرت بالفعل، محیط می تواند آن را از کار بیندازد، ویژگی ها و ابعاد و نتایج هرکدام از فرضیه ها بررسی شد و با تاکید بر این مبنا که معلم فطرت خود خدا است و محیط موجب غفلت از آن می شود و کار پیامبر و مربیان در تربیت انسان ها تذکر و غفلت زدایی است، فرض فطرت بالفعل قوت گرفت.

Keywords:

فطرت بالفعل , فطرت بالقوه , جوادی آملی , مطهری , ثبات فطرت