امیر اسدی راد - کارشناسی ارشد، گروه عمران، دانشکده فنی و مهندسی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران جنوب، ایران
سرگل داودی - دانشجوی دکتری گروه زمین شناسی، دانشکده علوم زمین، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

آسفالت متخلخل به صورت مخلوطی با ساختار دانه بندی از نوع گسسته می باشد و دارای مزیت های فراوانی از جمله بهبود اصطحکاک، کاهش میزان سر و صدا، همچنین حذف پدیده هیدروپلنینگ (آب لغزی)، بازتابندگی نور در یک هوای بارانی و افزایش میزان نفوذپذیری است که مجموع این عوامل سبب کاهش تصادفات و افزایش در ایمنی گردیده است. در آسفالت متخلخل در مراحل اولیه بهره برداری به علت پوشش سطح سنگ دانه ها توسط قیر، تا برطرف شدن کامل قیر از روی سنگ دانه های در تماس با تایر خودروها مقاومت لغزشی کاهش پیدا می کند. جهت بهبود خواص سازه ای و عملکردی آسفالت متخلخل ایجاد یک لایه آسفالت با فضای خالی بالای حدود ۱۸ درصد، می تواند آب را از روی راه دور و به صورت زهکشی از جاده خارج نماید. محدودیت های استفاده از آسفالت متخلخل پائین بودن استحکام، پایداری، خصوصیات مکانیکی و بالا بودن میزان تغییرشکل دائمی بوده است. در این پژوهش تاثیر پلیمر SBS بر روی تغییرشکل آسفالت متخلخل مورد ارزیابی واقع گردیده است. گزینش بهترین دانه بندی به منظور ایجاد فضای خالی بالای ۱۸ درصد و استفاده از روش کانتابرو برای طرح اختلاط آسفالت از کارهای مهم در این پژوهش است. نتایج آزمایش حاکی از آن است که مخلوط های تهیه شده حاوی قیر اصلاح شده با CR-۱۰% عملکرد بهتر و مناسب تری را نسبت به مخلوط های ساخته شده با قیر SBS و AC ۶۰/۷۰ را دارا می باشند. همچنین نتایج نشان می دهد که با افزودن پلیمرها سبب افزایش انسجام، پیوستگی و چسبندگی در مخلوط های آسفالتی متخلخل و کاهش میزان شیار شدگی می گردد.

آسفالت متخلخل، پلیمر SBS، قیر اصلاح شده، انسجام، کاهش میزان شیارشدگی