راضیه دیدنی - دانشجوی مقطع دکتری، گروه مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران.
مصطفی تبریزی - استادیار گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران.
مژگان مردانی راد - استادیار گروه مشاوره، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران
ابوالفضل کرمی - دانشیار گروه مشاوره، دانشگاه علامه طباطبائی، تهران، ایران

چکیده مقدمه: دشواری تنظیم هیجانی یکی از مسائل زنان است که اثربخشی رویکردهای مختلف بر آن نشان داده شده است؛ اما بین رویکرد مثبت­نگر و معنادرمانی بر آن چه تفاوتی وجود دارد؟ هدف پژوهش حاضر مقایسه میزان تاثیر درمان مثبت نگر و معنادرمانی بر تنظیم هیجانی در زنان متاهل بود. روش کار: پژوهش به صورت نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل اجرا شد.جامعه آماری شامل والدین مونث و متاهل مدارس ابتدایی منطقه ۸ شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بود که با استفاده از نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای، تعداد ۶۰ نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در سه گروه ۲۰ نفری جای داده شدند. ابزار پژوهش شامل مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (گرتز  و روئمر، ۲۰۰۴) بود. جلسات درمان مثبت نگر شامل ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای مبتنی بر پروتکل چان (۲۰۱۸) و کافمن و سیلبرمن (۲۰۰۹) بود و جلسات معنادرمانی شامل ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای مبتنی بر پروتکل اسچلنبرگ و همکاران (۲۰۱۰) بود. داده­های پژوهش با استفاده از تحلیل کوواریانس و مقایسه زوجی بن­فرونی تحلیل گردید. یافته­ها: نتایج نشان داد که درمان مثبت نگر بر تمامی مولفه های تنظیم هیجانی تاثیر معناداری دارد (۰۵/۰>sig) ولی معنادرمانی فقط بر مولفه های عدم پذیرش پاسخ هیجانی، دشواری در انجام رفتار هدفمند، دشواری در کنترل تکانه و عدم وضوح هیجانی تاثیر معناداری داشت (۰۵/۰>sig) ولی بر فقدان آگاهی هیجانی و  دسترسی محدود به راهبردهای تنظیم هیجان تاثر معناداری نداشت (۰۵/۰

درمان مثبت نگر, معنا درمانی, تنظیم هیجانی, زنان متاهل