جلوه های بدیع لفظی در دیوان قطران تبریزی

علم بدیع از شاخه های علوم بلاغت است که سبب زیباسازی کلام می شود و به دو دسته بدیع لفظی و بدیع معنوی تقسیم میشود.اهمیت کاربرد صنایع لفظی بدیع، افزایش موسیقی شعر و کلام ادبی است و همین عامل سبب نفوذ بیشتر شعر در اذهانمخاطبین می شود. قطران تبریزی، نخستین شاعر فارسی سرای آذری زبان در قرن پنجم هجری است که در سرودن اشعار مدحیخود پیرو سبک خراسانی بوده است در این سبک، کاربرد صنایع لفظی و صوری بسامد فراوانی دارد. پژوهش حاضر به روش توصیفی -تحلیلی به بررسی صنایع لفظی بدیع در دیوان قطران می پردازد و هدف آن دستیابی به بسامد صنایع بدیع لفظی در دیوان قطراناست. یافته های پژوهش نشان داد قطران در این اثر با بهره گیری از آرایه های لفظی سبب ایجاد تصویر و زیبایی کلام شده است. ازپربسامد ترین صنایع، سجع متوازن و متوازی، موازنه، جناس لاحق، تکرار واژه است که به وفور در دیوان استفاده شده است و استفادهاز این صنایع سبب شده شاعر مدح های خود را زیبا بیان کند و اثرگذاری آن ها مضاعف شود.

Keywords:

بدیع , صنایع لفظی , سبک شعر , دیوان قطران تبریزی