فیاض حسینی - دانشجوی ارشد ادبیات پایداری

ادبیات مقاومت و پایداری یکی از انواع ادبی است که مفاهیم ارزشمند و باورمندی را در خود جای داده است. از مهم ترینشاخصه های این شاخه از ادبیات، دعوت کننده به قیام، ایستادگی و ایثار، صبر در برابر مشکلات و جوشش و خروش دربرابر ظلم و ستم می باشد. ادبیات پایداری، پیشینه طولانی در ادب فارسی و حافظه تاریخی ایرانیان دارد. ادبیات مزبور ازاسلام و واقعه عاشورا الهام گرفت و با تاسی از باورها و آموزه های دینی و مذهبی، روحیه شجاعت، ایثار، ایستادگی وصبر و امید را معنا کرد.درخشان ترین بخش ادبیات ملت ها یا ادبیات پایداری و مقاومت است یا پیوستگی و همسایگی بااین ادبیات دارد. در شعر دوره مشروطه با توجه به شرایط زمانه، مضامین جدیدی همچون ستم ستیزی، برقراری عدالت ونیز مبارزه با استبداد و استعمار، تحت تاثیر نهضت عاشورا رواج مییابد.بنابراین از نظر گاه علمی، ادبیات پایداری بهمجموعه آثاری اطلاق می شود که از زشتی ها و پلشتی های بیداد داخلی یا تجاوزگر در همه حوزه های سیاسی، فرهنگی،اقتصادی، اجتماعی با زبانی هنری (ادیبانه) سخن می گوید. پدیده جنگ تحمیلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی، یکی ازگسترده ترین حوزه های تفکر، اندیشه و پژوهش را فراروی اندیشمندان و پژوهشگران این کشور قرار داده است، تا ابعادپیچیده و ناشناخته ای از فرهنگ و اندیشه های مذهبی و ملی مردم ایران را که مدخل ان ادبیات دفاع مقدس است، موردپژوهش قرار دهند. در این پژوهش هدف بررسی زمینه های رشد ادبیات پایداری و مقاومت در بعد ادبیات نظم و نثر درادبیات پایداری ملی، دفاع مقدس و ادبیات بیداری اسلامی می باشد و در این پژوهش حوزه های ادبیات پایداری و تعاریفو جایگاه هر یک تبیین شده است. این پژوهش از طریق فعالیت کتابخانه ای صورت گرفته و بخشی از م حتوای مقاله مبتنیبر روش قیاسی -استدلالی است.

ادبیات انقلاب اسلامی، ادبیات پایداری، ادبیات دفاع مقدس، ادبیات مقاومت، شعر مشروطه