بررسی مفهوم غم و ناامیدی در ادبیات فارسی با تاکید بر آثار مولوی

در ادبیات فارسی سعی شده چه در نثر و چه در نظم موضوعات اخلاقی زیادی بیان شود. این مهم به این دلیل است که خواندن و به یاد سپردن این آثار را ارزشمندتر و تاثیرگذارتر کند. یکی از موضوعات مهمی که در ادبیات فارسی به چشم میخورد موضوع غم و دیگری بحث یاس و ناامیدی می باشد که بزرگان زیادی در زبان ما در باب آنها اهتمام ویژه ای داشته اند. مولوی که یکی از بزرگترین شاعران فارسی زبان می باشد نیز در موضوعات اخلاقی و عرفانی زیادی آثار گرانبهایی از خود بجای گذاشته است. حال با توجه به اهمیت بالای این دو مفهوم و لزوم دقت و تفکر در آثار بزرگ فارسی بر آن شدیم تا به بررسی مفاهیم غم و ناامیدی در ادبیات فارسی بخصوص آثار مولانا بپردازیم. روش تحقیق مقاله حاضر از نوع کتابخانه ای می باشد که با بررسی در آثار مولانا و دقت در منابع و ماخذ مرتبط انجام شد. در نهایت پس از بررسی های انجام گرفته دریافتیم مسائل اجتماعی، آثار شاعران و نویسندگان فارسی زبان را از دیرباز، بدل به محملی برای ابراز اندوه و ناامیدی کرده است. بارقه های امید آنجایی به چشم می خورد که شادی جزئی از فرهنگ یک ملت شده است. از نظرگاه مولوی امیدوار بودن شیرین تر از آرزوداربودن و برای انسان امری اساسی و مبنایی است و آنچه برای انسان اصالت دارد و در او ماندگار است بنیاد، جوهره و ماهیت انسانی و شالوده رهیافت های انسانی فطری را تشکیل می دهد و خوش بینی می آفریند؛ امید است.

Keywords:

مولوی , ادبیات , شعر , غم , ناامیدی.