محمد تقی پور - دانشجوی دکتری و راه و ترابری، دانشگاه تربیت مدرس
ابوالفضل حسنی - استاد گروه راه و ترابری (دکتری تخصصی)، دانشگاه تربیت مدرس
محمد محمدکریمی - استادیار گروه راه و ترابری (دکتری تخصصی)، دانشگاه تربیت مدرس

مخلوط های آسفالتی به طور گسترده به عنوان لایه رویه در روسازی آزادراه ها، بزرگراه ها و فرودگاه ها اجرا می گردد. در طول چند دهه ی اخیر با توجه به افزایش حجم ترافیک، افزایش وزن و فشار تایر وسایل نقلیه، تغییرشکل های دائمی (شیارشدگی) در روسازی های انعطاف پذیر به شدت افزایش یافته است. با توجه به خرابی هایی که در مخلوط های آسفالتی در دماهای بالا ایجاد می شود (نظیر شیارشدگی و موج افتادگی)، ضروری است تحقیقات جامعی بر روی مصالح جدید روسازی ها که از پایداری و دوام مناسبی در برابر خرابی های ذکر شده برخوردار باشند انجام گردد. روسازی نیمه انعطاف پذیر متشکل از مخلوط های آسفالتی با دانه بندی باز (حاوی ۲۰ تا ۳۰ درصد فضای خالی) می باشند که فضای خالی آنها با گروت های سیمانی (دوغاب) مخصوصی پر می شود. این روسازیها، خصوصیات انعطاف پذیری روسازی های آسفالتی و سختی روسازی های بتنی (تا درجه معینی از سختی با توجه به نوع مصالح سیمانی استفاده شده) را همزمان خواهند داشت، به طوری که در ساخت آنها درزهای انبساطی، انقباضی و اجرایی وجود ندارد و مستعد به شیارشدگی و موج افتادگی نیز نمی باشند. در این پژوهش طراحی مخلوط های آسفالتی با دانه بندی باز مناسب برای روسازی نیمه انعطاف پذیر ارائه شده است.

روسازی نیمه انعطاف پذیر، مخلوط آسفالتی با دانه بندی باز، تغییرشکل دائمی، گروت های سیمانی، فضای خالی.