بابک مصطفی فرخانی - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران
هادی اصغری - دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران
هادی رضوی - کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه فردوسی مشهد، مشهد، ایران
محسن بهرادنسب - مربی گروه علوم ورزشی موسسه آموزش عالی خاوران، مشهد، ایران
مهدی مقرنسی - استاد گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه بیرجند، بیرجند، ایران

زمینه و هدف: نیاز به آمادگی جسمانی و حرکتی بالا به منظور موفقیت در فوتبال، مربیان و ورزشکاران را به سمت استفاده از تمرینات همزمان مقاومتی- هوازی سوق داده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر چهار هفته تمرین موازی مقاومتی-هوازی بر توان، قدرت عضلانی و حداکثر اکسیژن مصرفی مردان جوان فوتبالیست بود. روش تحقیق: تعداد ۳۰ فوتبالیست ۱۸ تا ۲۰ ساله (با میانگین قد ۸±۱۷۷ سانتی متر و وزن ۴/۳±۷۰ کیلوگرم) به دو گروه تمرین همزمان مقاومتی- هوازی تناوبی (شدت بالا) و تمرین مقاومتی- هوازی تداومی (شدت متوسط) تقسیم شدند. هر دو گروه ۳ جلسه در هفته و به مدت ۴ هفته به تمرین پرداختند. قبل و بعد از ۴ هفته تمرین حداکثر اکسیژن مصرفی شرکت کننده ها با آزمون یویو ریکاوری مرحله ۱، قدرت اندام های فوقانی و تحتانی با آزمون حداکثر قدرت عضلانی و هم چنین توان عضلانی با آزمون پرش عمودی سارجنت اندازه گیری شد. به منظور بررسی تغییرات درون گروهی و بین گروهی به ترتیب از آزمون های t وابسته و مستقل در سطح معنی داری ۰۵/۰>p استفاده گردید. یافته ها: تمرینات همزمان مقاومتی-هوازی منجر به بهبود توان و قدرت عضلانی در هر دو گروه شد (۰۰۵/۰=p)، اما فقط تمرین مقاومتی-هوازی تناوبی  در بهبودی حداکثر اکسیژن مصرفی اثر داشت (۰۳/۰=p). نتیجه گیری: در مجموع نتایج نشان داد تمرینات مقاومتی- هوازی تناوبی در بهبود برخی از عوامل آمادگی جسمانی و حرکتی مردان فوتبالیست موثرتر است.

تمرینات موازی, تمرین مقاومتی, تمرین هوازی, بازیکنان فوتبال