احمد نادری - دانشکده ی مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی اصفهان، صندوق پستی: ۸۳۱۱۱-۸۴۱۵۶، اصفهان ایران
سیدمحمد قریشی - دانشکده ی مهندسی شیمی، دانشگاه صنعتی اصفهان، صندوق پستی: ۸۳۱۱۱-۸۴۱۵۶، اصفهان ایران
محمود فیروززارع - پژوهشکده ی مواد و سوخت هسته ای، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، سازمان انرژی اتمی ایران، صندوق پستی: ۸۴۸۶-۱۱۳۶۵، تهران ایران
محمدرضا الماسیان - پژوهشکده ی مواد و سوخت هسته ای، پژوهشگاه علوم و فنون هسته ای، سازمان انرژی اتمی ایران، صندوق پستی: ۸۴۸۶-۱۱۳۶۵، تهران ایران

حذف و بازیابی اورانیم از محیط­ های آبی از دیرباز مورد توجه دانشمندان و پژوهش­گران این عرصه بوده است. در این پژوهش سعی شده است با تولید نانوجاذب نانوالیاف پلی­استایرن آکریلونیتریل و چندسازه ی آن با پلی­کربنات با روش نیروریسی و اصلاح شیمیایی آن­ها، امکان جداسازی اورانیم از پس آب های هسته ­ای و دیگر محیط های آبی فراهم شود. اصلاح شیمیایی این نانوالیاف با تبدیل گروه های نیتریل به آمیدوکسیم در محلول هیدروکسیل آمین و سپس قلیایی کردن آن­ ها در محلول سدیم هیدروکسید ۲.۵ درصد صورت پذیرفت. طیف بینی زیرقرمز، تبدیل گروه­ های نیتریل به گروه ­های آمیدوکسیم را اثبات کرد. ظرفیت جذب بیشینه برای پلی­استایرن­آکریلونیتریل برابر با ۷۹.۸ میلی­گرم اورانیم بر گرم جاذب و برای چندسازه ی آن با پلی­کربنات برابر با ۳۸.۵ میلی­گرم اورانیم بر گرم جاذب به دست آمد. با بررسی اثر pH محیط مشخص شد که بهترین عملکرد جذبی در ۴ pH واقع می شود. در نهایت واجذب اورانیم از این جاذب با محلول ۱ مولار Na۲CO۳ و H۲O۲ بررسی و بهره­ ی واجذب بیش از ۹۰% تعیین شد.

جاذب, اورانیم, نانوالیاف, پلی استایرن آکریلونیتریل, پلی کربنات