تاثیر آموزش مثبتنگری بر سلامت معنوی، شادکامی و کیفیت زندگی در دانشآموزان دختر و پسر متوسطه دوم شهرستان نکا

این پژوهش با هدف بررسی تاثیر آموزش مثبت نگری بر سلامت معنوی،شادکامی و کیفیت زندگی در دانش آموزان دختر و پسرمتوسطه دوم شهرستان نکا انجام شد.پژوهش حاضر، از نظر هدف جزء تحقیقات کاربردی و از از نوع پژوهش های نیمه آزمایشی باطرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه دانش آموزان دختر متوسطه دوم شهرستاننکا در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۳۹۹ به تعداد ۲۱۱ نفر بوده که از این تعداد، ۳۰ نفر به شیوه نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند.افراد نمونه به صورت تصادفی در دو گروه ۱۵ نفری تقسیم شدند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروهآزمایش، برنامه آموزش مثبت نگری را در ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای دریافت کردند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزاراستفاده شده در این پژوهش، پرسشنامه سلامت معنوی پولوتزین و الیسون (۱۹۸۲،پرسشنامه شادکامی آکسفورد (۱۹۸۹)، وپرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی (۱۹۹۸) بود. اطلاعات جمعآوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانستک متغیره و تحلیل کوواریانس چندمتغیره، و نرم افزار SPSS ۱۸ تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین گروه آزمایش و کنترل وجود دارد. به عبارت دیگر آموزش مثبت نگری موجب افزایش سلامت معنوی، شادکامی و کیفیت زندگی در گروهآزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است.

Keywords:

آموزش مثبت نگری , سلامت معنوی , شادکامی , کیفیت زندگی , دانش آموزان