بررسی راهکارهای مشارکت مستقیم و غیر مستقیم زنان روستایی جهت حفاظت از منابع آب کشاورزی(مطالعه موردی: استان خراسان رضوی)

به دلیل محدودیت منابع آبی در کشور، تلاش در جهت حفاظت از این منبع با ارزش، ضروری است. از آنجا که بخش کشاورزی بیشترین سهم آب مصرفی را به خود اختصاص داده است، لذا انجام مطالعه در خصوص مصرف بهینه آب در این بخش لازم بوده و از طرفی با عنایت به آن که اهمیت جایگاه زنان روستایی در بخش کشاورزی و نقش آنان در توسعه پایدار و عرصه های مختلف، غیر قابل انکار می باشد، ضروری است که به این گروه، در حفاظت از منابع آبی توجه بیشتری شود. در این مطالعه به منظور بررسی نقش زنان روستائی در مصرف اصولی منابع آبی کشاورزی، با استفاده از دو مدل لوجیت مجزا، ابتدا عوامل موثر بر مشارکت زنان روستایی در امور مربوط به آبیاری و سپس عوامل موثر بر آموزش آنها جهت آشنایی با روشهای حفاظت از منابع آب، مورد بررسی قرار گرفت. داده های لازم نیز در سال 1387 از طریق تکمیل 300 پرسشنامه در جامعه زنان روستایی استان خراسان رضوی و 35 پرسشنامه از کارشناسان جمع آوری شد. نتایج نشان داد زنان روستایی استان خراسان رضوی در امور آبیاری فعالیت چندانی ندارند که مهمترین علل عدم انجام آبیاری توسط آنها عبارت از فرهنگ منطقه، پرمسئولیت و سخت بودن این فعالیت و عدم آشنایی با نحوه انجام آن می باشد. اما به دلیل تاثیر غیرمستقیمی که آنها بر افراد خانواده و اطرافیان خود دارند می بایستی آنها را با روشهای حفاظت از منابع آب کشاورزی آشنا کرد و در نهایت به ارائه راهکارهای مناسب و اجرایی در این خصوص پرداخته شده است