زیست چینه نگاری و تغییرات سطح آب دریا در رسوبات کنیاسین - ماستریشتین در زاگرس (برش پیرغیب) بر اساس فرامینیفرهای پلانکتونیک

در این مطالعه رسوبات  کرتاسه بالایی حوضه زاگرس، حوضه فارس، برش پیرغیب به منظور بررسی زیست­چینه­نگاری و تغییرات سطح آب دریا مورد بررسی قرار گرفتند. این رسوبات دارای ۲۰۶ متر ضخامت بوده که از طبقات سنگ آهک، شیل، مارن و مارن آهکی تشکیل شده است. مطالعات انجام شده بر روی فرامینیفرها در این برش منجر به شناسایی ۷۰ گونه متعلق به ۱۶ جنس از فرامینیفرهای پلانکتونیک شد. برمبنای فرامینیفرهای پلانکتونیک، رسوبات کرتاسه بالایی به ۹ بایوزون جهانی تقسیم شده­اند که این بایوزون­ها از قدیم به جدید عبارتند از : بایوزون شماره یک : Dicarinella concavata Interval Zone ، بایوزون شماره دو: Dicarinella asymetrica Total Range Zone، بایوزون شماره سه:  Globotruncanita elevata Partial range zone  ، بایوزون شماره چهار: Globotruncana ventricosa Interval Zone ، بایوزون شماره پنج: Radotruncana calcarata Interval ، بایوزون شماره شش: Globotruncanella havanensis Partial range zone ، بایوزون شماره هفت: Globotruncana aegyptiaca Interval zone  ، بایوزون شماره هشت :  Gansserina gansseri Interval zone، بایوزون شماره نه :Contusotruncana contusa Interval Zone رسوبات کرتاسه بالایی در منطقه مورد مطالعه برمبنای فرامینیفرهای پلانکتونیک، دارای سن کنیاسین – ماستریشتین پسین است. با توجه به بررسی مورفوتایپ­های فرامینیفرهای پلانکتون عمق حوضه رسوبی روند افزایشی از کنیاسین تا سانتونین میانی را نشان می دهد. هر چند در زمان سانتونین بالایی عمق حوضه کاهش می­یابد .و دوباره در ابتدای کامپانین حوضه رسوبی عمیق می­شود ، در انتهای کامپانین ونزدیک به مرز کامپانین- ماستریشتین کم عمق شدگی حوضه و پسروی را مشاهده می­کنید.

Keywords:

بایواستراتیگرافی , زاگرس , کنیاسین , ماستریشتین بالایی , تغییرات سطح آب دریا , فرامینیفرهای پلانکتونیک