سمانه سادات جعفر طباطبائی - استادیار روانشناسی تربیتی، بیرجند، دانشگاه آزاد اسلامی، گروه روانشناسی
محسن رفیعی - گروه روانشناسی بالینی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه سمنان، سمنان، ایران
هاله ایل بیگی - کارشناسی ارشد، رشته روانشناسی بالینی، علوم تحقیقات فارس
عصمت سادات عطائی کچوئی - کارشناسی ارشد. روانشناسی عمومی. دانشگاه خوراسگان
سمیه پرتوی فر - دانشجوی دکتری روانشناسی تربیتی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد بیرجند، بیرجند، ایران

مقدمه: ارتباط والدین با فرزندان مبتلابه اختلال سلوک می تواند باعث مشکلاتی در رابطه آن ها با این فرزندان شود. ازاین رو این پژوهش باهدف بررسی اثربخشی برنامه فرزندپروری مثبت بر رابطه والد-کودک و نشانه های اختلال در نوجوانان دارای اختلال سلوک انجام شد. روش کار: طرح پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و به صورت پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای دانش آموز پسر مبتلابه اختلال سلوک دوره متوسطه منطقه چهار شهر تهران در سال ۱۳۹۸ بودند. نمونه موردمطالعه شامل ۳۴  مادر دارای فرزند مبتلابه اختلال سلوک بود که به صورت نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند. از مقیاس رابطه والد-کودک (PCRS) و پرسشنامه علائم مرضی کودکان (CSI-۴) برای جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها از طریق تحلیل کوواریانس تک متغیری (آنکوا) و نرم افزار SPSS-۲۲ مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. نتایج: نتایج نشان داد که فرزندپروری مثبت اثر معناداری در رابطه والد-فرزند (۷۰/۹ F= و ۰۵/۰ p <) و نشانگان اختلال سلوک (۵۲/۱۲ F= و ۰۵/۰ p <) دارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این پژوهش، برنامه آموزشی فرزندپروری مثبت می تواند به عنوان یک روش آموزشی موثر موجب بهبود رابطه والد-کودک و نشانه های اختلال در نوجوانان دارای اختلال سلوک شود.

فرزندپروری مثبت, رابطه, والد, فرزند, اختلال سلوک